Τόλης Νικηφόρου - Είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης

Είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης

..........................................................

είμαι ένας μεθυσμένος ακροβάτης

ένας απίστευτα γενναίος ισορροπιστής

βαδίζω απρόσεχτα χορεύω

γλυστράω κρατιέμαι την έσχατη στιγμή

παίζω με την κομμένη σας ανάσα

περιγελώ τα επιφωνήματα

εγώ ο ίδιος πριονίζω το σχοινί

στο χέρι μου κρατάω σφιχτά τον ουρανό

τον τρύπιο σκούφο μου για τα φιλοδωρήματα

το ξέρω πως θα συντριβώ

το αίμα μου πάνω στην άσφαλτο θα σχηματίσει

ένα παράξενο φεγγάρι

οι νοσοκόμοι με τα άγρια γένεια

θα διασώσουν μοναχά

κείνο το εκθαμβωτικό λουλούδι

που θε ν’ανθίσει στο σημείο που έπεσα

...................................................................

«Ο μεθυσμένος ακροβάτης 1979»

Πολύ όμορφο ποίημα. Θα ήθελα να κάνω μια αναφορά σε ένα παρόμοιο

ποίημα δικό μου που έχει ακριβώς το ίδιο θέμα αλλά εγώ το βλέπω από την πλευρά των θεατών.

Ας μου επιτραπεί να το παραθέσω μαζί με την αντίστοιχη ζωγραφική μου για το έργο.
Τί σου είναι καμιά φορά οι συμπτώσεις !
Γιώργος Βουτσάς.

Πάντα γελούσες 

...........................  

Λικνιζόσουν ψηλά,

πάντα γελούσες

με τον τρόμο

στα μάτια μας.

Στα παρακάλια μας

να κατέβεις,

κοίταζες τον ουρανό,

πάντα γελούσες!

Κάποτε σταματήσαμε

ν ανησυχούμε,

το γέλιο και η περιφρόνηση σου

στον κίνδυνο

μας παραπλάνησε.

Εκεί ψηλά,

ακροβατώντας συνέχεια,

μα τώρα εμείς κοιτούσαμε αλλού,

μέχρι που ακούσαμε

τον γδούπο...