Ο Νίκος Παπαγεωργόπουλος (1915–2001) από την ορεινή Κορινθία, εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα το 1938, και δραστηριοποιήθηκε σε αρκετούς τομείς.
Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές.
- Δακρυσμένοι Άγγελοι( ποιήματα της Κατοχής )
- Καϋμοί
- (;)
Διετέλεσε Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ευβοίας (1953–1965), υπήρξε Διευθυντής και ιδρυτής της εφημερίδας Εργατική Δύναμις (1956–1965), καθώς επίσης Διευθυντής της εφημερίδας Λαϊκή Φωνή (1946–1947).
Με τον Γιάννη Σκαρίμπα τον συνέδεε πολυετής φιλία.
Διετέλεσε Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Ευβοίας (1953–1965), υπήρξε Διευθυντής και ιδρυτής της εφημερίδας Εργατική Δύναμις (1956–1965), καθώς επίσης Διευθυντής της εφημερίδας Λαϊκή Φωνή (1946–1947).
Με τον Γιάννη Σκαρίμπα τον συνέδεε πολυετής φιλία.
Ο πατέρας του Λευτέρη και της Σούλας Παπαγεωργοπούλου-Ιωαννίδη.
Πατήστε τους παρακάτω συνδέσμους...
" Στο διάλλειμα της δουλειάς "
............................................
Σαν καλοτάξειδο σκαρί, 'τοιμάσου για ταξείδι
ψυχή, γιατί βαρέθηκα την ομορφιά στην πόλι.
Το γέλοιο της μου γίνηκε γέλοιο καυμών και πόνων
κι' άποζητώ ψηλά βουνά, ελάτια και τσοπάνους.
γυρίζοντας στο σούρουπο. Αποζητώ κουδούνια,
των σκύλων το αλύχτισμα, το φτωχικό τραπέζι
με το σταρένιο το ψωμί και το κρασί απ' την τσότρα
κόκκινο ανάμα πίνοντας, τη δίψα μας να σβύνει.
Τη γλώσσα που πρωτόμαθα να λέω και να μου λένε
να χαιρετώ από καρδιάς και να με χαιρετάνε
φωνές αγνές, ίδιες παιδιών, πρωτόβγαλτες κι' ωραίες,
λευκά ως αγάλματα θεών χωρίς ψεγάδι νάχουν.
Να μη γνωρίζουνε καυμό, να μη προσμένουν τύχη,
φροντίδα να μην έχουνε για το ψωμί της μέρας,
να χαιρετάν το ήλιο τους κυτώντας τον στα μάτια
και των παιδιών τους η φωνή νάναι πουλιών τραγούδι.
Της φάμπρικας το σφύριγμα να μην ακούσω πάλι
και στη θυρίδα για λεφτά να μην ξαναπεράσω.
Η φόρμα να μην καρτεράει για να με φυλακίση
κι'ο χρόνος μου αμέτρητος να τρέχει απ'την κλεψύδρα.
Ψηλά 'πο την γυμνή κορφή, αητός καιροδαρμένος
στα άλμπουρα του καραβιού νἀφήσω τα φτερά μου
όταν λογχίζουν τους καπνούς και τα όνειρα ενός κόσμου
που, αποζητάει, όπως εγώ τη λύτρωση στο κύμα.
Ψυχή μου που δεν έσβησες των ταξειδιών τη δίψα
πιές απ'το κρύο το νερό, λησμόνησε τις πίκρες
αγκάλιασε ό,σα σούφεραν για προσφορά τα μάτια
και κλείστα μέσα στην καρδιά, κλείστα σα φυλαχτό σου.
.....................................................
Από τον "Δεσμό" Τεύχος 36-37 Σελ.2
Φλεβάρης-Μάρτης 1965
.......................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου