Ο Γιάννης Σκαρίμπας για τον Γιάννης Πετρούτσο...
Ο φίλος μου, ο Γιάννης Πετρούτσος, είναι ζωγράφος. Πολλά καλά λόγια έχω ακούσει γι’ αυτόν – γιατί δική μου αρμοδιότητα, δεν έχω. Γενικός όπως είμαι άνθρωπος, δεν έχω . . ειδικευτεί πουθενά ! . . Ο πατέρας μου ο μακαρίτης, ήθελε να « ειδικευτώ » . . παντοφλάς ! Μα, εγώ προτίμησα να γίνω – ελόγου μου – λογάδας. Αλλά από . . « ειδικιλίκι » - κλάφτα Θόδωρε! Πού πανάθεμα το μυαλό μου. Διότι , ενώ η πάσα ειδικότητα ( και μάλιστα, η κατά την – παρ’ ημίν – λογοτεχνία ) δεν είναι παρά συμπεπυκνωμένη η άγνοια, επί του ορισμένου θέματος, κατάντησ’ εγώ, να γράφω – λέει – καλούς στίχους. Δεν μπόρεσα να ειδικευτώ ούδε στην άγνοια ! Έτσι, πήγαν οι κόποι μου, στράφι. Ενώ οι άλλοι ( οι πανευτυχείς μου συνάδελφοι ) ω αυτοί, κάμαν διάνα ! – αδύνατο να τους παραβγώ στην ειδικότητα. . Τουλάχιστο, παντοφλάς, θα τους συναγωνιζόμουν, ίσως. Απ’ τους στίχους των , ίσως πιο χειρότερες να επιτηδευόμουν παντόφλες. ( Πράγμα, στο κάτω – κάτω πολύ αυτό – χρησιμότερο ) .
Τέτοιος όντας, ο Γιάννης Πετρούτσος, ( είναι δε, κρίμα – διότι ακόμα, είναι σχεδόν, πολύ νέος ) – πλάι στη ζωγραφική του – γράφει κι αυτός στίχους. Έτσι, υποπτεύομαι, ότι για – κι’ αυτόν - . . παντοφλά, θα τον προόριζε ο τάτας του. Διότι γράφει καλούς στίχους. Πού πανάθεμά του – κι αυτουνού – το κεφάλι!..
Αρχείο: Βασίλη Πετράκη
ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
Θα ’θελα τώρα, που η γη γεμάτ’ είναι μ’ ανθρώπους
λιγνόσαρκα – φαντάσματα με στόματ’ ανοιγμένα,
σκουλίκι να ’μουνα εγώ σε λασπωμένους τόπους
ή στο υγρό βασίλειο να ’μουν κοράλι ένα.
Σιχαμερή παράσταση στου βούρκου την οθόνη
κάποια κυρά ευαίσθητη σαν μ’ έβλεπε θα φτούσε.
Κοράλι όμως αν ήμουνα θα μόριχνε κορδόνι
και, με συμπάθειας αίσθημα, τότε, θα με κοιτούσε.
Αυτό το ξέρω. Θα ’θελε κάποιο να κρούσω σείστρο
Για να γινόταν αρεστή στης ηδονής τον οίστρο.
Όχι ! σκουλίκι θέλω εγώ. να μου βρωμούν τα χνώτα
από τα σάπια κρέατα ανθρώπων που θα σχίζω.
Τέτοιο, γιατί κυρίαρχος θα είμαι πρώτα – πρώτα
και όχι δούλος ομορφιάς ασχήμιες να στολίζω.
ΤΥΧΗ
( Στον πατέρα μου Σ.Μ )
Κι αν τόσα μας δείχνεις λιμάνια
στον πλατύ της ζωής σου γιαλό
δεν φωλεύει ’κει πέρα ελπίδα
πως θα φθάσει καράβι γερό.
Μα στις θάλασσες τούτες , που βράχος
της οργής δε γρικιέται σκληρός
θενά φθάσει βαρκούλα σπασμένη
που θα φέρει φουρτούνας καιρός.
ΤΕΤΟΙΑ ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΣΟΥ ( ΧΑΛΚΙΔΑ )
( στην Καλλιόπη Σκαρίμπα )
Φεύγω με την αγάπη σου για έπαθλο Χαλκίδα
και θα ζητήσω απ’ την καρδιά μονάχα τη δική μου
μια ζωγραφιά σου αλλιώτικη , να φτιάσω εγώ για σένα
με της ψυχής μου τις μπογιές και τέτοια όπως σε είδα.
Σ’ ένα τελάρο απέραντο την όψη σου θα φτιάσω
γερμένη μες του Έγρυπου το κουρασμένο ρέμα
και τέλος από τον ουρανό ψηλά θενά κρεμάσω
την Πόπη* που σε αγαπάει να σε κοιτάει σαν μέμα
* Καλλιόπη Σκαρίμπα
Επίμετρο Βασίλης Πετράκης :
Ζωγράφος { τα έργα του τα εκτιμούσαν πολύ , ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Γιάννης Σκαρίμπας } ποιητής , και προπαντός επαναστάτης , τρυφερός και αριστερός ανυπότακτος. Είχε καταφέρει να ξεγλιστρήσει από τα " στρατολογικά γραφεία " της κοινωνίας της εποχής του , με αξιοπρέπεια και ήθος. Ζωγράφιζε , έγραφε ποιήματα , ερωτευόταν αέναα { ένα στοιχείο υγείας } , πρωτοστατούσε , εκμαίευε νέους ζωγράφους { Πιλάτης } , τα έβαζε με τους ισχυρούς και τις εξουσίες τους , τις παλαιολιθικές και τις ετοιμόρροπες , ανοίγοντας καινούργιες οδούς. Γιάννη , " έχεις μουτζώσει αναδρομικά κι εξακολουθείς να μουτζώνεις δια βίου τη μούχλα και τον πολιτισμό της " και περισσότερο σήμερα , εξακολουθείς με νόημα , να μας χαμογελάς μέσα στις καταιγίδες.
( Ευβοικά Πένθη και αποχαιρετιστήρια ποιήματα των Τσούτη και Σκαρίμπα)
" Ευβοϊκός Λόγος " Τεύχος 66-70 Αύγουστος-Δεκέμβρης 1963
......................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου