Το ποδήλατο
...........
Ξύπνησα με το πρώτο φως της αυγής αλλά και πάλι είχα αργήσει. Ντύθηκα όπως όπως και έριξα μια ασπιρίνη σε ένα φλιτζάνι με νερό κήσει. Το ποδήλατο μου που είχα αφήσει χθες βράδυ στην αλάνα, χθες βράδυ και πέρασαν μετά τριάντα χρόνια, έπρεπε να προλάβω να το μαζέψω πριν το πάρουν. Σήμερα η τελευταία ημέρουνώντας το κυκλικά. Πραγματικά όμως είχα αργα.
Μετά θα είναι σαν να μην το είχα ποτέ. Η σκέψη αυτή αντηχούσε στους άδειους τοίχους του δωματίου που έκλεινε μέσα την αναστολή μου. Μα γιατί αργώ; Η αλάνα έγινε μπλοκ από πολυκατοικίες με πυλωτές για εύκολο παρκινγκ και καφετέριες μόστρα στην παραλία. Η παραλία με τη θάλασσα μίκρυνε και μοιάζει με σταφίδα εκεί πίσω από τα μπετά και ο ήλιος να κρύβεται ζαρωμένος ζητιάνος βλεμμάτων παιδικών. Θάμπωσε και η θέα στην πλατεία του Αγίου Νικολάου όπως η ασπιρίνη θόλωσε πριν λίγο το νερό στο φλιτζάνι μου. Μέχρι και το προαύλιο του δημοτικού που βούιζε όλη η γειτονιά στα διαλείμματα, το κουτσούρεψαν για χωροταξικέ ανάγκες.
Το ποδήλατο όμως ήταν εκεί. Κι ας μην το έβλεπε κανείς. Θα ανασήκωνα λίγο το κρύο σκυρόδεμα και θα το έβρισκα. Αρκούσε να βιαστώ γιατί ήδη είχαν αρχίσει να κρέμονται ακριβές κουρτίνες στα τζάμια και οι τοίχοι να ντύνονται με κορνίζες και πορτρέτα. Τελικά μήπως ήταν ήδη αργά. Ανοίγω την πόρτα βιαστικά μα στο πρώτο βήμα σκοντάφτω σε κάτι μεταλλικό. Κοιτάω το αντικείμενο της οριστικής μου αποτυχίας και αρχίζω πάλι να πιστεύω στα όνειρα. Κάτω στα πόδια μου τό αγαπημένο μου δίκυκλο, το αμάλγαμα της παιδικής μου ηλικίας που νιώθω να τρίβεται στα παπούτσια μου σαν την γάτα της αυλής. Ένα αεράκι φύσηξε και ανασήκωσε ένα χάρτινο μήνυμα κολλημένο στο τιμόνι με λίγο σελοτέιπ.
Έσκυψα και το διάβασα, «μπαμπά σου έφερα το ποδήλατο σου να μην ψάχνεις», με τον γραφικό χαρακτήρα του γιου μου, γραμμένο επάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου