Η ποιήτρια Μαρία Κουλούρη γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1975. Από τις εκδόσεις Μελάνι έχουν εκδοθεί τα βιβλία της: «Μουσείο άδειο», 2013 (Βραβείο «Γιάννη Βαρβέρη» Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή της Εταιρείας Συγγραφέων), «Ρολόγια και άλλοι χτύποι», 2015 (Βραβείο «Σωτηρίου Ματράγκα» της Ακαδημίας Αθηνών), «Καθημερινά κρεβάτια», 2017. Το «Αστικό ελάφι», 2021, είναι το τέταρτο βιβλίο της. Από τις εκδόσεις Le Miel des Anges έχει εκδοθεί στο Παρίσι η ανθολογία ποιημάτων της «Lits quotidiens», 2018.
Θεατρικά της μονόπρακτα έχουν παρουσιαστεί σε μορφή θεατρικού αναλογίου, από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Αθήνας. Έχει γράψει το σενάριο της ταινίας μικρού μήκους Μη με λησμόνει.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, σερβικά, τουρκικά, πολωνικά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ ποίησης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου, 2019, παρουσιάστηκε το κείμενο της Τροφή.
. . .
Την ποιήτρια μπορούμε να την δούμε και να την ακούσουμε σε απαγγελίες από την Εκδήλωση στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης 2020 στο Μέγαρο Μουσικής (BLOD Bodossaki Lectures On Demand)
. . .
Σύνδεσμοι
Συνέντευξη
Από το Newsroom της "Καθημερινής" 11 08 2021
............................................
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το μυθιστόρημα «Δουβλινιάδα» του Ενρίκε Βίλα-Μάτας και το βιβλίο «Το σπουργίτι του Γκέρικε» του ποιητή Γιαν Βάγκνερ.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Με γοητεύει ο Οράσιο Ολιβέιρα, από το «Κουτσό» του Κορτάσαρ, για την πεποίθησή του να ζει χωρίς δεσμεύσεις και στεγανά. Ολα είναι πιθανά και πεπερασμένα, γι’ αυτό οφείλουμε να ζούμε φτάνοντας στον πυρήνα κάθε εμπειρίας.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Ερασμο και τον Μπέκετ, για να μελετήσουμε την έννοια της ειρωνείας, ανυψώνοντας τη μωρία στο βάθρο που της αντιστοιχεί. Γεμίσαμε αυθεντίες, ενώ οι βεβαιότητες χάσκουν αβοήθητες.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Από το βιβλίο του Γιάννη Παντελάκη «Los buenos antifascistas» έμαθα για την εθελοντική παρουσία πολλών Ελλήνων στον ισπανικό εμφύλιο, οι οποίοι πολέμησαν με αυταπάρνηση. Αρκετοί από αυτούς έχασαν τη ζωή τους στη μάχη.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Ανατρέχω συχνά στην «Ερημη χώρα» του Τ. Σ. Ελιοτ.
Γράφετε: «Από την ανεπάρκεια της φαντασίας/ μεγαλύτερη η ανεπάρκεια της γλώσσας/ Μας κάνει αεικίνητους μ’ ένα βάρος στο στόμα». Ενα σχόλιο;
Ακόμα και η πιο πλούσια γλώσσα στον κόσμο κάποιες φορές μοιάζει ανήμπορη να ενσαρκώσει σκέψεις και συναισθήματα. Ορισμένες φορές νιώθουμε κάτι απροσδιόριστο, που το φέρουμε ως ασχημάτιστη ιδέα και πρακτικά παραμένει άδηλο. Ο,τι δεν ειπώνεται φαίνεται να μην υπάρχει, ωστόσο καταλαμβάνει όγκο, ο οποίος μας αναγκάζει να κινητοποιηθούμε για να τακτοποιήσουμε το βάρος του. Σκέφτομαι ότι οι στίχοι αυτοί είναι ο προσωπικός μου ορισμός για την ποίηση. Γράφω για να αντέξω το βάρος όσων δεν μπορούν να ειπωθούν με άλλον τρόπο.
Είστε σύμβουλος ψυχικής υγείας και εμψυχώτρια θεατρικών ομάδων ενήλικων ατόμων με αυτισμό. Πώς επιδρούν αυτές οι ιδιότητες στην ποίησή σας;
Καθημερινά στην εργασία μου έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που έχουν ευαίσθητες και συχνά ενδιαφέρουσες ιστορίες ζωής. Δεν έχω καταφέρει να μεταφέρω κάποια από αυτές στα ποιήματά μου, όμως η υπαρξιακή ανησυχία που χαρακτηρίζει την ποίησή μου πηγάζει και από την πολυετή εργασιακή μου εμπειρία.
. . .
Ηττηθήκαμε, ως πάντα
Απόγευμα
Ώρα αναχώρησης
Το φως δεν κάνει αστεία
Δεν απειλεί
Φεύγει
Σηκώσαμε τα βήματα αργά
Άλλοι πέταξαν χαλίκια
Άλλοι κόκκους ψωμιού
Όλοι ήλπιζαν μιαν επιστροφή
Μόνον εγώ
Γέρος
Φροντίδα καμιά για τα σημάδια
Τί να τα κάνω άλλωστε
Σάμπως αυτά με πάνε
Οι δρόμοι έχουν μνήμη
Με θέλγουν όταν θέλουν
Ποιος είμαι εγώ που δε θα τους πατήσω
Άφησα δυο ρώγες
Εγώ
Σταφύλι ή κορμί
Τί σημασία έχει
Άλλον τώρα μεθούνε
Άφησα μια χώρα
Εγώ
Ξανά
Πάλι
. . .
Ηλιόλουστο
Καλοντυμένοι στα λευκά τους
Κύριοι άλλων εποχών
Κοστούμι ειδικό
Ραμμένο δι εορτάς και σχόλας
Ίνες καθαρές διαγράφουν τη σάρκα
Σπάνιο στις μέρες μας τέτοιο λινό
Απορροφητικό
Κρατάει τη ζέστη μακριά
Λες και φτιάχτηκε για τον καιρό της Κυριακής
Ύφασμα μαλακό
Ό,τι καλύτερο για τους κραδασμούς της μέρας
Το γεύμα έτοιμο και όλοι γύρω από το τραπέζι
Σ΄ ένα κέντρο εξοχικό ή στην αυλή του θείου
Με παιδιά και φίλους
Και με τη σύζυγο
Περήφανη για του γιακά την τσάκιση
Απαραίτητη η λεπτομέρεια στην ανάδειξη του ρούχου
Κάποιος θα πει για τον καιρό
Άλλος για την οικονομία
Η συνταγή του φαγητού
Τα γέλια των μικρών
Οι φόβοι των μεγάλων
Βάλτε κρασί
Εις την υγεία όλων
Υγρασία πολλή
Κολλάει ό,τι αγγίξεις
Παρόλ αυτά
Έχει την ομορφιά του κι ο νοτιάς
Τουλάχιστον για μια φωτογραφία
Κορνίζα αφημένη στο μπουφέ
Στόχος μιας βίαιης αχτίδας
. . .
Δίγλωσσο
Αν το πρόσωπό σου χλωμό
Στα ερείπια χάιδευε πρασινάδα
Αν στο λαιμό σου άνοιγαν δρόμοι
Ερωτευμένων ερπετών
Και ολόκληρο το σώμα σου
Γινόταν αποθήκη για κουρασμένο χώμα
Αν έρημος εγώ κατάπινα τη ζέστη
Και οι μέρες μου καίγονταν στο φως
Αν εμείς – εσύ και εγώ –
Εκατόμβες λέξεων ήμασταν
Άμαχου πληθυσμού
Θα καταλάβαινα να στέκουμε
Παράθυρα κλειστά
Χωρίς καπνού σημάδι έστω
Ένα σινιάλο ανακωχής
Ψίθυροι όμως παλιοί
Σχήματα λόγου
«Meine liebe Liebe”, με αγκάλιαζες
«Αγαπημένη μου αγάπη», σε φιλούσα
. . .
Εκκρεμότητες
Μην ανησυχείς
Αύριο θα τρέξουμε στις μικρές
κηλίδες του ματιού σου
σαν μικροσκοπικοί οργανισμοί
αγκαλιασμένοι αθόρυβα
στο έρεβος της νύχτας
Θα κρυφτούμε μέσα στα χείλη σου
αμυνόμενα καθώς θα χάνονται
απ' την τορπίλη ενός φιλιού
Αύριο τα χέρια μας θα σκίσουν
το λευκό φόρεμα που περιμένει
και θα αγαπήσουμε ξανά τον ορίζοντα
από την άκρη του λαιμού σου
ως το χωράφι που εύκρατο
περιμένει τη βροχή
. . .
Ερασιτέχνες κηπουροί
Αυτήν την άνοιξη
συμπαραστέκομαι σε κάθε μίσχο
Ψιθυρίζω παρηγοριές
για φύλλα πράσινα
και άνθη θαλερά
Ας λένε πως τα ωραία λόγια
χάπια είναι χρυσά
Έχω ένα φίλο
κάθε πρωί ρουφάει
όλο το χρυσάφι της γης
κι αντέχει να φαντάζεται
κήπους με ευωδιές
στη μέση του ουρανού
Από κάτω εμείς
μισοβρίζοντας μισογελώντας
καμωνόμαστε τους κηπουρούς
Σπέρνουμε καρπούς εκεί που
κανείς δεν θα φυτρώσει
. . .
Πιθανότητες του Αιγαίου
Ίσως εμφανιστεί Ανοίγοντας την πύλη Χτυπώντας την καμπάνα Ή μέσα από τα χέρια μου Κάτω από τα πέλματα Στου νεωκόρου την αφοσίωση Κάθομαι στα σκαλιά Κατακερματισμένο είδωλο Μάτια πλάτη ακοή γκρεμός Είναι είπαν οι μέρες που θα φανεί Ο ψαράς από το απέναντι νησί Ίσως ο ακροβάτης του αφρού Βουή του γλάρου ή φτερό στον άνεμο Εν αναμονή του αγνώστου Τρώγοντας λέξεις σώζονται οι προσδοκίες
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/maria-koulouri/ ]
. . .
Άσκηση χωροταξικού σχεδιασμού
Ένας δημόσιος χώρος είναι ο τόπος
Και ο χρόνος μιας εμφάνισης
Ευτυχώς όλα διφορούμενα στους χάρτες
Τα όρια είναι όρια γι' αυτόν που
Δεν μπορεί να περιμένει
Μπαίνει στη μάχη με την
Τύχη κυνηγημένου ελαφιού
Και η απεραντοσύνη των δρόμων
Γίνεται ο εφησυχασμός της αφάνειας
Αυτοσχέδια περιοχή η πόλη
Ξεχνώντας κάθε ερώτηση
Ετοιμάζεται για αναχώρηση
Και η έκταση δηλώνει
Το στίγμα κάποιου που πέρασε
Αειφόρος η ανάπτυξη της απώλειας
Στα ίχνη του ενός τα βήματα του άλλου
. . .
Ποιητικές Συλλογές
2013
2015
2017
2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου