Βασίλης Πεππές - Για τις παλιές αγάπες

Για τις παλιές αγάπες

....................

Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου είναι ανοιχτό και παίζει μουσική χαμηλόφωνα. 

Οφείλω να παραδεχτώ ευθέως πως η μοναχική οδήγηση κάτι νύχτες με ψιλόβροχο σαν την αποψινή, εξακολουθεί να αποτελεί ω μια τάξη στους χαλαρούς συνειρμούς και τις σκέψεις που έχουν προηγηθεί στη διάρκεια μιας ακόμη μέρας που έφυγε και πάει…

Ώρες-ώρες έχω ‘κείνη την περίεργη αίσθηση πως οι ψιχάλες του νερού έχουν την ιδιότητα να ξεπλένουν τη σκόνη του καιρού μας που έχει κάτσει απάνω στις ψυχές όλων, κάνοντάς τες να δείχνουν μια ιδέα πιο λαμπερές.
Πιο καθάριες, πιο αγνές ίσως…
πηγή χαλάρωσης και – γιατί όχι – έμπνευσης. 
Είναι μια ευκαιρία να βρεθώ επιτέλους λίγη ώρα παρέα με την αφεντιά μου, για να βάλ
***

Κόκκινο το φανάρι στην Πανόρμου που μετά από κάμποσα δευτερόλεπτα γίνεται πράσινο….Βάζω πρώτη αυξάνοντας μηχανικά την ένταση του ήχου, ενώ αισθάνομαι τη ραχοκοκαλιά μου να κολλά στην πλάτη του καθίσματος από την επιτάχυνση.

“Οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι αυτοί που δεν έχουμε ζήσει ακόμα…” ακούγεται η φωνή του Μηλιόγλου on air από τη συχνότητα του Love Radio καθώς με το νου μου τραβώ απότομα χειρόφρενο στου ρολογιού τους δείκτες, ανατρέχοντας σε ένα στιγμιαίο flash back στο παρελθόν.

- Καλά όλα αυτά φίλτατε, τι γίνεται όμως με τους παλιούς έρωτες ;

Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να τον ρωτήσω. 

Λένε πως οι παλιές αγάπες πηγαίνουν στον παράδεισο…
Είναι άραγε αλήθεια ; 
Ή μήπως τελικά τις καταπίνει το σκοτάδι της λησμονιάς ;

Τι γίνονται όλες αυτές οι παρουσίες που - ξεκινώντας από τα σκιρτήματα της πρώτης νιότης για να φτάσουμε στο σήμερα - πέρασαν άλλοτε σαν ορόσημα κι άλλοτε σαν φευγαλέες σκιές από το προσκήνιο της ζωής μας ;

Περί έρωτος σε χρόνο αόριστο τα γραφόμενα, αλατισμένα ίσως με μια πρέζα φθινοπωρινής μελαγχολίας. Εκεί οπού το “αγάπησα” ορίζεται ως ο αόριστος του ρήματος “αγαπώ” στη γραμματική μα και στην πράξη... 

***

Τα λεπτά τρέχουν πότε εμπρός και πότε πίσω, μα εξακολουθώ να κινούμαι ντουγρού στην άσφαλτο που οδηγεί στο Νεγκρεπόντε. Όσο τα χρώματα της μουσικής ερεθίζουν τις έλικες του εγκεφάλου, αναδεύονται παλιά συναισθήματα που κάποτε κρύφτηκαν πίσω από βαριές κουρτίνες μια φορά κι έναν καιρό.
Κάτι ξεχασμένα αποκαΐδια και στάχτες που άφησε πίσω της η φλόγα του νεκρού πλέον έρωτα. Βλέμματα, ανάσες, μυρωδιές και αγγίγματα σαν cartes postales από παλιά μπάρκα για άλλους κόσμους, τα αντικείμενα του Πόθου μας αυτοπροσώπως, κρυφά ή φανερά.
Με μοναδικό σταθερό σημείο αναφοράς - πυξίδα ίσως - εκείνη την απροσμέτρητη δίψα για ζωή που μας μετατρέπει σε περιπλανώμενους συλλέκτες εμπειριών και βιωμάτων. 
Εκεί που μέσα από τη ματιά των άλλων επαναπροσδιοριζόμαστε δίνοντας σάρκα και οστά στο περίγραμμα του εαυτού μας, ανταλλάσσοντας στοιχεία σε ένα μοναδικό αλισβερίσι, ένα θερμό δούναι και λαβείν ασυνείδητων προβολών και ταυτίσεων.

Ένα ταξίδι είναι άλλωστε η ζωή μας.
Ή μήπως όχι ;

Κάποιοι άνθρωποι-σταθμοί μοιραία κι αναπόφευκτα άφησαν το ανεξίτηλο στίγμα τους σε καρδιά και κορμί στο παρελθόν, ενώ αντιθέτως άλλοι χάθηκαν σύντομα καθώς οι αναμνήσεις έσβησαν όπως τα ίχνη από τα πατήματα στην αμμουδιά το καλοκαίρι. 
Πάμπολλες φορές έχω αναρωτηθεί ποια να ήταν η μετέπειτα πορεία τους, όταν πια το πάθος χάθηκε δια παντός και ό,τι αποτελούσε κάποτε ένα ζεύγος χωρίστηκε κακήν-κακώς σε δύο ερείπια όρθια γεμάτα από συντρίμμια και χαλάσματα.

Αλλά ευτυχώς τα περασμένα τέρμινα έχουν πια δυναμώσει τις καρδιές ενώ η Λήθη, το βάλσαμο που κουβαλά στο δισάκι του ο γέρο-χρόνος έχει κάνει τις παλιές πληγές να γιάνουν. Η ουσία είναι πως η ζωή κυλά εμπρός σαν ποτάμι και πρέπει να δει καθένας το μέλλον του κατάματα, κολυμπώντας όμως παράλληλα με το ρεύμα ετούτη τη φορά, εκών άκων.
Κάτι θλιβερά ξεθωριασμένα βλέμματα σε παλιές φωτογραφίες απέμειναν, μόνο και μόνο για να υπενθυμίζουν πως κάποτε έλαμψαν στο μισοσκόταδο, κάτω από το φώς των αστεριών.

Χρόνος αόριστος, ξανά.

Παλίνδρομες σκέψεις, παρασυρμένες από την επίγευση περασμένων όμορφων στιγμών και σκηνών σκορπισμένων εδώ κι εκεί. Καθεμιά τους κι ένα διαφορετικό αφήγημα, τα μαθήματα του οποίου καθορίζουν το ποιοι είμαστε και γιατί φερόμαστε όπως φερόμαστε στον παρόντα χρόνο, ως κομμάτια του προσωπικού μας story….

Τα αγαπάμε ωστόσο όπως και να ‘χει, ακόμα και τα πάθη – λάθη, γιατί πολύ απλά δεν γίνεται να ακυρώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. 
Κάπως έτσι τα αποδεχόμαστε ως τετελεσμένα, συμπορευόμενοι με την κληρονομιά που μας άφησαν.

Non, je ne regrette rien…όπως τραγούδησε κάποτε η Edith Piaf

Οι μέρες όμως έτσι όπως κυλούν γοργά μεταφέρουν το μήνυμα πως κάποτε ο κύκλος της ζωής καθενός μας θα κλείσει οριστικά και αμετάκλητα, καθώς ήδη η επόμενη γενιά υψώνει προκλητικά το μεσαίο δάχτυλο κλείνοντας το μάτι παιχνιδιάρικα.

Τότε λοιπόν, όλες οι αφές και οι παραστάσεις που αλιεύτηκαν καθ’ οδόν θα ξεδιπλωθούν εν ριπή οφθαλμού σαν διήγημα – όπως οι Γυναίκες του Charles Bukowski - για να ζεσταίνουν την καρδιά τα παγωμένα βράδια του χειμώνα.
Εκείνες τις στιγμές που καθένας θα ανακαλεί, ρουφώντας αργά γουλιές από το μεθυστικό μα γλυκόπικρο απόσταγμα της εμπειρίας μιας ζωής ολάκερης που πέρασε σαν αστραπή…

Cheers !
.......................................................................................
Β. Π. Οκτώβριος 2017

(Απόσπασμα από τις εξομολογήσεις ενός late bloomer)