"Το υστερόγραφο που δε σου έστειλα"
.............................................................
Τα εγκεφαλικά κύματα
Τρέχουν πιο γρήγορα κι απ’ το φως
Κι αν είναι έτσι
Είναι το σώμα που το κάνει
Σε μια δίνη στο χρόνο
Στο αυλάκι μέσα στη κοσμική θάλασσα
Για το απώτερο νησί
Α λυπάμαι, δεν ξέρεις πόσο λυπάμαι,
Αλλά βλέπεις,
Κυμαίνουν τα νεύρα μας άνευ σκέψης
Παφλάζει το σύμπαν εντός μας
Ότι η αγωνία της χίμαιρας
Ότι το άφρισμα του καιρού
Κύματα μας άγουν και μας φέρουν
Σε αλίπλαγκτες όχθες όπως έρως
Με τη ναυτία του χρόνου που έχει πρόσωπο
Με την αλήθεια του χρόνου που δε γνώρισα
Με τον πόνο αυτού που έστριψε στη γωνία
Εγκλωβισμένοι στο χωρόχρονο
Τίποτα απ’ όσα σου είπα δεν ήταν ψέμα
Συγχώρεσέ με Μας συγχωρώ,
Εμείς τα παιδιά της παλίρροιας
Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς,
Επιστρέφουμε για να φύγουμε
Ξανά και ξανά
................................................................
Η φωτογραφία από Λιανή Άμμο στη Χαλκίδα (getty images) κοντά στο σπίτι μου. Από τη Λιανή Άμμο περνώ κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά μου. Κάπως έτσι, γεννήθηκε και το σκηνικό του ποιήματος. Κάπως έτσι, αισθάνθηκα ως "παιδί της παλίρροιας". Και σε λίγες μέρες, τα "Μεταπλάσματα" θα επιστρέψουν για λίγες ώρες στα νερά του Ευρίπου.
Πριν φύγουν.
(Ξανά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου