Σωτήρης Λάμπρου - Ιρίδωση

Ιρίδωση

.................

Φθινόπωρο και οι λέξεις στάζουν σαν τη βροχή,

είναι αβάσταχτες όταν τις κοιτάς,

ένα τραγούδι μυρωμένο όταν τις ακούς.

Ύστερα χάνονται στα χρώματα, τις ξεχνάς!

Τα χρόνια φεύγουν ...

Η αγάπη μονάχα απομένει στο στήθος και φυτρώνει μ' άστρα τη νύχτα.

Είναι παράξενο αλλά σήμερα δεν περπατώ στους δρόμους της πόλης,

δε χτενίζω τον ουρανό.

Στ' αστρόπλοιο της ερημιάς ταξιδεύει η καρδιά μου,

ηχεί τη ζωή στα σπλάχνα.

Τί όμορφα που ακούγεται στη σιωπή;

Τί κάλπικος παράς τα λόγια;

Αχ η ζωή μια απορία ή μια πορεία που στα μάτια σου γράφει:

Εγώ ο Αδάμ ένας καθημερινός άνθρωπος 

και εσύ το αιώνιο μήλο η Εύα.