(Απόσπασμα από το Ημερολόγιο ενός Late Bloomer)
Επιστρέφοντας στο σπίτι υπό βροχή τις προάλλες είχα αφήσει το ράδιο του αυτοκινήτου ανοιχτό για να μου κρατά συντροφιά.
Η κούραση βάραινε τη διάθεση, καθώς στο τελείωμα μιας φορτωμένης μέρας είχα ανάγκη από ένα αντίδοτο κόντρα στην υγρή μελαγχολική ατμόσφαιρα του φθινοπωρινού Νεγρεπόντε.
Ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι το Hasta siempre που ξεπηδούσε από τα ηχεία ήταν κάτι παραπάνω από βάλσαμο τη δεδομένη στιγμή. Μα περισσότερο μου άρεσε η φωνή της βραδυνής παρουσιάστριας έτσι όπως έβγαινε στον αέρα ζωντανά.
Ήρεμη, σταθερή και γλυκιά.
…
Περί ραδιοφώνου ο λόγος λοιπόν. Ενός μέσου παλιακού που επιμένει να υπάρχει στις μέρες μας παρά τις αντίξοες συνθήκες.
Ξενέρωτη εποχή, μουδιασμένοι άνθρωποι και μια τεχνολογία που αντί να απελευθερώνει μας εγκλωβίζει περισσότερο στο μαλακό υπογάστριο της, κάπου ανάμεσα στα αμάσητα megabytes που καθημερινά καταπίνουμε.
Ωστόσο παραμένει εδώ.
Μαζί του και αρκετοί πιστοί εναπομείναντες ακόλουθοι.
Αναμφίβολα ζούμε τη δικτατορία της εικόνας και των πολυμέσων τη σήμερον αλλά δεν μπορώ να κρύψω ένα σαρδόνιο χαμόγελο καθώς αντιλαμβάνομαι τη δύναμη του προφορικού λόγου που αποκωδικοποιεί σύμβολα, φθόγγους και λέξεις πριν μετατραπούν ακαριαία σε παλλόμενες ηχητικές δονήσεις.
Κύματα τα οποία δονούν τις τυμπανικές μας μεμβράνες ερεθίζοντας τις συνάψεις του εγκεφάλου για να μετουσιωθούν σε σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις και αντιδράσεις.
Ετούτη η διαδρομή από τα ερτζιανά ως τα νευρικά μας κύτταρα φαντάζει μακρινή, μα δεν είναι. Τουναντίον καλύπτεται σε χρόνο dt από μια ζεστή μελωδία ή μια επαρκώς χρωματισμένη φωνή.
Και οι δυο λειτουργούν σαν μεταλλάκτες ενέργειας, αρωγοί του πνεύματος αλλά και αγωγοί θετικών vibes που ξεχύνονται στο άυλο στερέωμα για να ταξιδέψουν στο χωροχρόνο και να γίνουν ένα με τον μικρόκοσμο κάθε ακροατή.
Αυτή είναι η δύναμη του μέσου.
Η απελευθέρωση της φαντασίας γίνεται σχεδόν ηδονικά καθώς στο εκράν του μυαλού αρχίζουν να ξεδιπλώνονται συνειρμικά εικόνες όπως σε μια ονειρική κατάσταση. Κάτι σαν τη REM φάση του ύπνου με άλλα λόγια.
Άνθρωποι παντελώς άγνωστοι μεταξύ τους γίνονται κοινωνοί σε αυτές τις αποδράσεις, έτσι όπως συντονίζονται νοερά με τις μουσικές νότες αλλά και το ηχόχρωμα που αναβλύζει από τις φωνητικές χορδές του ραδιοφωνικού παραγωγού.
Κάπως έτσι λοιπόν η μουσική μετατρέπεται σε όχημα αναμνήσεων για να με ταξιδέψει πίσω σε παλιά ξενύχτια εξεταστικών στο πανεπιστήμιο, εφημερίες της κλινικής, καλοκαιρινές διακοπές και παλιές αγάπες.
Βλέπετε ανήκω σε μια γενιά πιο ρομαντική η οποία μεγάλωσε ακούγοντας ράδιο, αρκετά χρόνια πριν την ψηφιακή επανάσταση του σήμερα.
Τότε που τα τραγούδια είχαν ψυχή και το σκράτς της βελόνας στο φθαρμένο βινύλιο έκανε παρέα με την ηλεκτρική κιθάρα των Pink Floyd των Scorpions και των Dire Straits.
Πολύ καιρό πριν την επέλαση των megabytes.
…
Έφτασα σπίτι δίχως να πάρω χαμπάρι.
Λίγο το ψιλόβροχο, λίγο η γλυκιά νύχτα, ίσως ακόμα η περιρρέουσα χαρμολύπη ήτανε που σκέπασαν σαν κουβέρτα την κούραση μου με τρόπο σχεδόν μαγικό.
Πάρκαρα αφήνοντας τη μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα να μου γνέφει νοσταλγικά «καληνύχτα»…
Β.Π. Οκτώβριος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου