Το παρακάτω κείμενο, ώς έχει, από το εξαιρετικό ιστολόγιο Αντίγονος ο Καρύστιος 9250-197 Π.Χ.) του Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου
[Ὡς βάση γιὰ τὸ κείμενο: Poetae melici Graeci, edidit D. L. Page, Clarendon Press, Oxford 1962, σελ. 41. Γιὰ τὶς γλῶσσες, βλ. Λογεῖον.]
Τῶν δὲ ἀ λ κ υ ό ν ω ν, οἱ ἄρσενες κ η ρ ύ λ ο ι καλοῦνται. Ὅταν οὖν ὑπὸ τοῦ γήρως ἀσθενήσωσιν καὶ μηκέτι δύνωνται πέτεσθαι, φέρουσιν αὐτοὺς αἱ θήλειαι ἐπὶ τῶν πτερῶν λαβοῦσαι… Καὶ ἔστι τὸ ὑπὸ τοῦ Ἀ λ κ μ ᾶ ν ο ς λεγόμενον τούτῳ συνῳκειωμένον· φησὶν γὰρ ἀσθενὴς ὢν διὰ τὸ γῆρας καὶ τοῖς χοροῖς οὐ δυνάμενος συμπεριφέρεσθαι οὐδὲ τῇ τῶν παρθένων ὀρχήσει:
Τ’ ἀρσενικὰ τῶν ἀ λ κ υ ό ν ω ν ὀνομάζονται κ η ρ ύ λ ο ι. Ὅταν γίνωνται ἀδύναμοι ἀπ’ τὰ γηρατειὰ καὶ δέν μποροῦν πιὰ νὰ πετοῦν, τοὺς παίρνουνε τὰ θηλυκὰ πάνω στὰ φτερά, καὶ τοὺς πᾶνε… Κ’ ὑπάρχει τὸ σχετικὸ μ’ αὐτὸ λεγόμενο τοῦ Ἀ λ κ μ ᾶ ν ο ς· γιατὶ λέγεται, ὄντας ἀδύναμος ἀπ’ τὰ γηρατειὰ καὶ μή μπορῶντας νὰ τραβήξῃ παρέα τοὺς χορούς, μήτε τῶν παρθένων τὴν ὄρχηση:
Οὔ μ’ ἔτι, παρσενικαὶ μελιγαρύες ἱαρόφωνοι,
Ἐμένα πιά, παρθενικὲς γλυκειὲς φωνοῦλες ἱερές,
γυῖα φέρην δύναται· βάλε [<ἀβάλε] δὴ βάλε κηρύλος εἴην [δωρικὴ παροιμία],
τὰ γόνατα μου δέ βαστᾶνε· ἄχ καὶ νάμουνα κηρύλος,
ὅς τ’ ἐπὶ κύματος ἄνθος ἅμ’ ἀλκυόνεσσι ποτήται [πρβλ Ἀριστοφάνους Ὄρνιθες, στ. 251]
ποὺ στὸν ἀνθὸ πετάει τοῦ κύματος, παρέα μὲ τὶς ἀλκυόνες,
νηδεὲς ἧτορ ἔχων, ἁλιπόρφυρος ἱαρὸς ὄρνις.
δίχως δέος-φόβο νάχῃ στὴν καρδιά
-τὸ ἱερό, τὸ ἅλικο θαλασσοπούλι…
. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου