Μετάφραση από τα γαλλικά: Γ. Ι. Σταμελάκος
Ιανουάριος 2019
La Voix de Robert Desnos
Si semblable à la fleur et au courant d’air
au cours d’eau aux ombres passagères
au sourire entrevu ce fameux soir à minuit
si semblable à tout au bonheur et à la tristesse
c’est le minuit passé dressant son torse nu
au dessus des beffrois et des peupliers
j’appelle à moi ceux-là perdus dans les campagnes
les vieux cadavres les jeunes chênes coupés
les lambeaux d’étoffe pourrissant sur la terre et le linge
séchant aux alentours des fermes
j’appelle à moi les tornades et les ouragans
les tempêtes les typhons les cyclones
les raz de marée
les tremblements de terre
j’appelle à moi la fumée des volcans et celle des cigarettes
les ronds de fumée des cigares de luxe
j’appelle à moi les amours et les amoureux
j’appelle à moi les vivants et les morts
j’appelle les fossoyeurs j’appelle les assassins
j’appelle les bourreaux j’appelle les pilotes les maçons et
les architectes
les assassins
j’appelle la chair
j’appelle celle que j’aime
j’appelle celle que j’aime
j’appelle celle que j’aime
le minuit triomphant déploie ses ailes de satin
et se pose sur mon lit
les beffrois et les peupliers se plient à mon désir
ceux-là s’écroulent ceux-là s’affaissent
les perdus dans la campagne se retrouvent en me trouvant
les vieux cadavres ressuscitent à ma voix
les jeunes chênes coupés se couvrent de verdure
les lambeaux d’étoffe pourrissent dans la terre et sur la terre
claquent à ma voix comme l’étendard de la révolte
le linge séchant aux alentours des fermes habille d’adorables femmes
que je n’adore pas qui viennent à moi obéissent à ma voix et m’adorent
les tornades tournent dans ma bouche
les ouragans rougissent s’il est possible mes lèvres
les tempêtes grondent à mes pieds
les typhons s’il est possible me dépeignent
je reçois les baisers d’ivresse des cyclones
les raz de marrée viennent mourir à mes pieds
les tremblements de terre ne m’ébranlent pas
mais font tout crouler à mon ordre
la fumée des volcans me vêt de ses vapeurs
et celle des cigarettes me parfume
et les ronds de fumée des cigares me couronnent
les amours et l’amour si longtemps poursuivis se réfugient en moi
les amoureux écoutent ma voix
les vivants et les morts se soumettent et me saluent
les premiers froidement les seconds familièrement
les fossoyeurs abandonnent les tombes à peine creusées
et déclarent que moi seul puis commander leurs nocturnes travaux
les assassins me saluent
les bourreaux invoquent la révolution
invoquent ma voix
invoquent mon nom
les pilotes se guident sur mes yeux
les maçons ont le vertige en m’écoutant
les assassins me bénissent
la chair palpite à mon appel
celle que j’aime ne m’écoute pas
celle que j’aime ne m’entend pas
celle que j’aime ne me répond pas
14 décembre 1926
Recueil : "Les Ténèbres"
Η φωνή του Robert Desnos
Έτσι όμοιο με τον ανθό και την πνοή τ΄ αέρα
το τρεχούμενο νερό και τις περαστικές σκιές
το αχνό χαμόγελο μεσάνυχτα αυτή τη έξοχη βραδιά
έτσι όμοιο με κάθε χαρά και λύπη
είναι το περασμένο μεσονύχτι που υψώνει το γυμνό του στήθος
πάνω απ΄ τα καμπαναριά και τις λεύκες
καλώ σε μένα εκείνους που χαθήκανε στην ύπαιθρο
τ΄ αρχαία πτώματα τις νιές βαλανιδιές που έχουνε κοπεί
τα ξέφτια από ύφασμα που σαπίζουν στη γη και τ΄ ασπρόρουχα
που στεγνώνουν γύρω απ΄ τις φάρμες
καλώ σε μένα σίφουνες και θύελλες
τις τρικυμίες τους τυφώνες τους κυκλώνες
τα κύματα τα παλιρροϊκά
τους σεισμούς
καλώ σε μένα τον καπνό των ηφαιστείων και εκείνον των τσιγάρων
δαχτυλίδια καπνού από ακριβά πούρα
καλώ σε μένα έρωτες και ερωτευμένους
καλώ σε μένα ζώντες και νεκρούς
καλώ τους νεκροθάφτες καλώ τους δολοφόνους
καλώ τους δήμιους καλώ τους πιλότους τους χτίστες και
τους αρχιτέκτονες
τους δολοφόνους
καλώ τη σάρκα
καλώ εκείνη π΄ αγαπώ
καλώ εκείνη π΄ αγαπώ
καλώ εκείνη π΄ αγαπώ
το θριαμβικό μεσονύχτι ξεδιπλώνει τα σατινένια φτερά του
και θρονιάζεται στο κρεβάτι μου
τα καμπαναριά κι΄ οι λεύκες υποκλίνονται στην επιθυμία μου
τα μεν γκρεμίζονται οι δε καταρρέουν
εκείνοι που χαθήκανε στην ύπαιθρο ξαναβρίσκονται βρίσκοντας με
τ΄ αρχαία πτώματα ζωντανεύουν με τη φωνή μου
οι νιές βαλανιδιές που έχουνε κοπεί γεμίζουν φύλλα
τα ξέφτια από ύφασμα που σαπίζουν στη γη και πάνω απ΄ αυτή
ανεμίζουν στη φωνή μου σα φλάμπουρο της επανάστασης
τ΄ ασπρόρουχα που στεγνώνουν γύρω απ΄ τις φάρμες ντύνουν αξιαγάπητες γυναίκες
που δεν αγαπώ που έρχονται σε μένα υπακούουν τη φωνή μου και με αγαπούνε
οι σίφουνες στριφογυρίζουν μεσ΄ το στόμα μου
οι θύελλες αν είναι δυνατό βάφουν κόκκινα τα χείλη μου
οι τρικυμίες βρυχώνται στα πόδια μου
οι τυφώνες αν είναι δυνατόν ανακατεύουν τα μαλλιά μου
δέχομαι μεθυστικά φιλιά από τους κυκλώνες
τα κύματα τα παλιρροϊκά έρχονται να πεθάνουν στα πόδια μου
οι σεισμοί δεν με κλονίζουν
αλλά λυγούν με τη διαταγή μου
ο καπνός των ηφαιστείων με ντύνει με τους ατμούς τους
κι εκείνος των τσιγάρων με αρωματίζει
και δαχτυλίδια καπνού από πούρα με στεφανώνουν
οι εραστές κι ο έρωτας που χρόνια ποθήθηκαν καταφεύγουν σε μένα
οι εραστές ακούνε τη φωνή μου
ζώντες και νεκροί υποκλίνονται και με χαιρετούν
οι πρώτοι παγερά οι δεύτεροι με θέρμη
οι νεκροθάφτες παρατούν μισοσκαμμένους τάφους
και δηλώνουν ότι μόνο εγώ μπορώ να διατάζω τη νυχτερινή τους δουλειά
οι δολοφόνοι με χαιρετούν
οι δήμιοι επικαλούνται την επανάσταση
επικαλούνται τη φωνή μου
επικαλούνται τ΄ όνομά μου
οι πιλότοι κατευθύνονται απ΄ τα μάτια μου
οι χτίστες παθαίνουν ίλιγγο όταν μ ΄ακούνε
οι δολοφόνοι μ΄ ευλογούν
η σάρκα πάλλεται στο κάλεσμά μου
εκείνη π’ αγαπώ δεν μ΄ αφουγκράζεται
εκείνη π’ αγαπώ δεν με ακούει
εκείνη π’ αγαπώ δεν μ΄ απαντά.
.....................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου