Αργώ
...........
Ξύλινου κουφαριού πηδάλιο κρατώ
-του Ποσειδώνα ειρωνικό μειδίαμα στην τσέπη-
Ανταριασμένα κύματα, σκοτούρες σα μετρώ∙
Θέλω αρκετά, μ’ ακόμα περισσότερα τα Πρέπει.
Των σκουριασμένων ήλων τα τριξίματα αλμυρά,
του καταστρώματος σκιρτήματα∙
Πιωμένα βήματα, βαριά
του σκοταδιού παραστρατήματα.
Αργοκυλά η βάρδια απόψε μεσονύχτι,
σα συλλογίζομαι της μοίρας μου το δίχτυ
το ξεσκισμένο απ’ ένα αμείλικτο Γιατί.
Σε μπάρκο μυστικό γι’ άγνωστους τόπους
αποζητώ νηφάλιους λαμνοκόπους,
καθώς θυμός τη ρότα μου χαράζει
παρέα μ’ όνειρα τα βράδια που πλαγιάζει
κάτω, στα μουχλιασμένα αμπάρια της Αργούς.
Δεν έχει αστέρια ο ουρανός αυτή τη νύχτα,
κεριά σβησμένα των ανθρώπων οι ψυχές,
θυμίζοντας φθαρμένα απομεινάρια
αγάπης που ξεθώριασε στο χθες.
Οι φάροι των ματιών της όμως φτάνουν
της Μήδειας να λύσουν τις γητειές.
Πυξίδα του Σεπτέμβρη οι αγκαλιές…
Αρχαίου μύθου το υφάδι ας προκάνουν
αλήτισσες να πλέξουνε εικόνες ξωτικές.
Β.Π. Σεπτέμβριος 2019
(Απόσπασμα από το Ημερολόγιο ενός Late Bloomer)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου