Με μεγάλη χαρά έλαβα την συμμετοχή στη συλλογική δουλειά " Κι αν τα κτίρια μιλούσαν..." του εκλεκτού ιατρού-λογοτέχνη και φίλου Βασίλη Πεππέ.
"Λόγια της αποβάθρας"
“…Αγέρωχα ορθό στέκεται τούτο το γέρικο κορμί από πέτρα παρά τους εκατό και κάτι χρόνους που ‘χουν σκαρφαλώσει σαν καλικάντζαροι πάνω στην κεραμιδένια μου ράχη. Είμαι ο σταθμός του αλλοτινού Νεγκρεπόντε και σημερινής Χαλκίδας, για να συστηθώ. Άρχοντας της αφετηρίας και του τέρματος μιας στράτας καμωμένης από χαλίκια κι ατσάλινες γραμμές, πάνω στο φιδίσιο κορμί της οποίας σέρνονται στριγγλίζοντας συρμοί γεμάτοι εμπορεύματα κι επιβάτες.
Πέρα – δώθε…
Το άγρυπνο βλέμμα μου στραμμένο στο νότιο λιμάνι έχει δει πολλά μα πιο πολύ θαρρώ πως θυμάμαι τα γενέθλια της ετεροθαλούς μου αδερφής, της συρταρωτής γέφυρας του Ευρίπου το εξήντα τρία. Γέννημα των Ε. Μαλάκη και Θ. Τάσιου με μήτρα κοινή τη ‘βλογημένη τούτη γη. Τη λουσμένη στα αφρισμένα τρελόνερα του Εγριμπόζ σαν κυλάνε ανάλογα με τα κέφια της σελήνης, του Μαΐστρου και της Σοροκάδας κάτω από τα σκέλια της.
Πέρα – δώθε…
Καθώς με τον καιρό γιόμιζε ο τόπος γιωταχήδες με ύφος και αέρα κοπανιστό, όλο και λιγότεροι ήταν εκείνοι που διάβαιναν το κατώφλι μου για να πάρουν το τρένο. Άρχισα να αργοπεθαίνω μέρα τη μέρα, ώσπου με βάφτισαν «διατηρητέο» και τη γραμμή «προαστειακή». Τα παλιά ντουβάρια επιδιορθώθηκαν, βάφτηκαν και χτίστηκαν νέες αποβάθρες. Καινούρια, πιο γρήγορα τρένα έκαναν την εμφάνισή τους. Φόρεσα τα καλά μου και στάθηκα πάλι στα πόδια μου για όσο ακόμα αντέξω, αρκεί να βλέπω τον κόσμο να περνά ξανά από ‘δώ.
Πέρα – δώθε…»
1905
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου