17/3/2022
Δύο νέα ποιήματα από την ποιήτρια Φα'ίη Ρέμπελου
ΚΕΝΟΤΗΤΑ
Η σιωπή είναι η τροφή μου.
Τελευταία συνεχώς καταπίνω κενό.
Δεν ωφελεί πια να μιλάω.
Όχι γιατί δεν βρίσκω κατανόηση.
Αλλά γιατί όλοι μας
ανοίγουμε το στόμα ταυτόχρονα
και θέλουμε να πούμε τα ίδια.
Όμως, δεν ακούγεται τίποτα.
Ούτε ψίθυρος.
Πάνε πια οι οριακές
και οι απεριόριστες σχέσεις μας.
Τις προδώσαμε.
Σκονταψαμε στα στενά.
Για το κενό είμαστε η τροφή του.
Μας καταπίνει.
ΘΕΜΑ ΤΑΜΠΟΥ
Ένα νέο ποίημα....από την Φαίη Ρέμπελου
Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Αγάπη τοξική, με ταξικό πρόσωπο
και υψηλό μπάτζετ,
εύκολη στην χρήση
και με καλό όνομα στους μικρόκοσμους τοπικών κοινωνιών,
αγάπη με κόκκινο κραγιόν και γκλάμουρ,
για επίδειξη στους πολυσύχναστους δρόμους και κλαμπ.
Αγάπη που λύνει προβλήματα κοινωνικά και οικονομικά.
Αγάπη αλυσοδεμένη και "όλη δικιά μας"
με την έννοια του ανήκειν
όχι σα μια πατρίδα
αλλά σαν ένα ευτελές
ή πανάκριβο αντικείμενο.
Η αγάπη με τιμή.
Η τιμή της αγάπης.
Αν έχεις λίγη αγάπη δωσ' μου.
Αγάπη.
27 03 20022
Τρία ποιήματα... Χαρά μου η δημοσίευσή τους.
Λευκές σελίδες
.......................
Σκόρπια φύλλα
Σκόρπιες στιγμές
Έλα και ένωσε το παζλ
πριν σπάσει το μυαλό μου
σε μικρά μικρά κομμάτια.
Ακροβατώ.
Με δίχτυ μια στιγμή
κι ένα ματαιωμένο φθινόπωρο.
Με περιμένει μια παρεμποδισμένη Άνοιξη
που κανείς δεν ξέρει αν θα 'ρθει.
Είμαστε σπάνιες συγκυρίες του Σύμπαντος
Δεν μας ξαναπηγαίνει εκεί που μας άφησε
όσο κι αν το επιθυμούμε.
Ανοιξιάτικο βράδυ (Σχέδιο απόδρασης - Εκδόσεις " Διάνυσμα " - 2014
............................
Είναι σα να 'ρθε εκείνο που περίμενα
να σπάσει την αίσθηση του τίποτα
και να λευτερώσει την καρδιά μου
να της δώσει πνοή και κίνηση.
Φύσηξε το αεράκι που περίμενα
χωρίς αιτία ' χωρίς τίποτα να 'ρθε,
τίποτα που να περίμενα αλυσοδεμένη σ' αυτό
εξαρτημένη από υποθέσεις και εικασίες.
Αλλά μόνο του απλώς πέρασε από 'μένα
όχι ταξιδεύοντας μια ξεχωριστή διαδρομή,
αλλά έτσι απλά, καθώς ακολουθούσε την προκαθορισμένη
πορεία του για να φυσήξει μέσα στο Όλον,
κάθε κινητή και ακίνητη ύλη,
αγκαλιάζοντας την απαλά σαν πρωινή δροσιά που στάζει
ερωτικά απ' τα λουλούδια
και με πλησίασε χωρίς κάποια συγκεκριμένη μορφή,
περιορισμένη πολύ για να βαστήξει την καρδιά μου,
αλλά σαν προϊδεασμός
με τη γενική κι αόριστη μορφή της άνοιξης -
σαν ένας πίνακας που τον βλέπει κανείς ανάλογα με την φαντασία του -
την αίσθηση της απαλής και της ζεστής δροσιάς,
του πατρικού σπιτιού και της γλυκιάς γαλήνης,
της όμορφης μυρωδιάς που, κάνοντας τον γύρο της νύχτας
πέρασε κι απ' το σώμα μου
και της μάλλινης μπλούζας που μου χαϊδεύει ζεστά το κορμί.
Είχα ξεχάσει πια να μην είμαι νευρική
κι ήταν σα να πέρασαν οι πυρωμένες, σκλαβωμένες μέσα μου στιγμές ανάλαφρα,
και το χάδι τους με ξανάκανε να νιώσω παιδί
Η φλέβα
..............
Το αίμα που πονάει
Το αίμα που σκορπίζεται στην άσφαλτο
μαζί με τα θρύψαλα της βιτρίνας γκλαμουράτου μαγαζιού.
Θέλω να βρω μια φλέβα χρυσού.
Θέλω να ερωτευτώ.
Η φλέβα πεινάει.
Η φλέβα διψάει.
Δεν θρέφεται μόνο με νερό και ψωμί.
Το αίμα που γέμισε γλυκόζη'
έχω ζάχαρο.
Το αίμα που γέμισε αλμύρα'
έχω πίεση.
Η φλέβα που νιώθει μισή ' ανολοκλήρωτη
Θέλω μετάγγιση από μια άλλη φλέβα
μα πρέπει πρώτα να μ αγγίξει το αίμα της.
Εγώ σκούριασα
Εσύ σκούριασες
Η κοινωνική μας σκούριασε.
Αίμα καθαρό όπως πρώτα.
Θέλω να ερωτευτώ
αλλιώς θα γίνω μωρό
με την ίδια, απλοϊκή, μοναχικότητα.
Φρέσκο "αίμα" από την εξαιρετική Φαίη Ρέμπελου
Αλεξίσφαιρο γιλέκο
...................................
Τόσοι έρωτες που δεν ευδοκίμησαν
έχτισαν το μέλλον τους στα σύννεφα
ή κρύφτηκαν κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας
σα μαγικές υπόγειες πολιτείες.
Ναυάγια γεμάτα πολύτιμους,
χαμένους θησαυρούς.
Μας βρήκαν ανώριμους;
Ανέτοιμους;
Απροετοίμαστους;
Αλήθεια, ποιος άλλος θα σκεφτεί το "καλό" σου
αν όχι εσύ;
Η γυναίκα του Λωτ έγινε μάρμαρο
και πάνω της χτίστηκαν
πολυκατοικίες
πολυεθνικές
και ουρανοξύστες.
Κι έγινε κάπως δυσκίνητη κι αργή
η φύση των θαυμάτων.
Ενημερώνω το λήμμα "Φαίη Ρέμπελου" με ένα ακόμη ποίημά της από το βιβλίο της
(τοξικές διακρίσεις, εκδόσεις Αναζητήσεις,2019)
Αφεγγο φέγγος
..........................
Αφεγγος ήλιος τη στιγμή που σε γνώρισα
κι η μέρα είχε ήδη αρχίσει να γέρνει
πίσω από τις σκιές.
Όταν σ' αγάπησα
είχε πια νυχτώσει
και όταν σ' άγγιξα για πρώτη φορά
είχαμε φτάσει στην χειμερινή ισημερία.
Τέλος πρώτης πράξης.
Πότε αρχίζει η δεύτερη;
Και με ποια μονάδα τελικά
να μετρήσουμε τον χρόνο;
Αφεγγο φέγγος τη στιγμή που σε γνώρισα
και ο χρόνος άφαντος κι αυτός,
σα να μην υπάρχει.
Δεν έχουν χρόνο οι διακεκομμένες γραμμές
ούτε οι κομματιασμένες υπάρξεις.
Και το μοναδικό φως
τα κεριά που φωτίζουν τα πρόσωπα
μες απ' τις ψυχές μας.
.......................................
Γιώργος Βουτσής: μια κριτική χωρίς να δηλώνω κριτικός ή οτιδήποτε άλλο...
" Εικόνες πανέμορφες, ευαισθησίες, προωθημένα ερωτηματικά. Μου αρέσει αν και δεν είμαι της ερωτικής ποίησης θιασώτης"
Μνήμη
................
Δεν του 'μενε τίποτα άλλο
παρά να κάθεται,
να σιωπά
και να θυμάται.
Πάντοτε η μνήμη ήταν το πιο δυνατό του σημείο.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, κατάλαβε
πως χιλιάδες μικροί θάνατοι
απαρτίζουν τον θάνατο
ή την αφετηρία μιας καινούργιας ζωής.
Θυμόταν τα πάντα.
Το μωσαϊκό του παλιού σπιτιού
που φιλοξένησε
τα πρώτα παιχνίδια των παιδικών του χρόνων
την πρώτη του ερωτική ανατολή
την απογοήτευση του πιο έντονου και βροχερού
φθινοπώρου της ζωής του.
Θυμόταν μια στιγμή, τόσο σημαντική για αυτόν, που πέθανε για πάντα
Ή μήπως πέρασε στην αιωνιότητα;
Θυμόταν όλα τα συγγενικά του πρόσωπα
και όλην την αγάπη που πήρε απ' αυτούς,
τα φυσικά τοπία που επισκέφθηκε,
τα κόκκινα, αγαπημένα, τριαντάφυλλα,
και τις πληγές από τ αγκάθια που ματώνουν.
Η μνήμη, μοναχά η μνήμη,
είναι η αληθινή μας γνώση.
Decadence
Οι καλοί φύγανε πρώτοι,
για ν' απομείνουμε μείς ,
που ζούμε τυχαία,
καθόμαστε στις σκάλες,
καπνίζουμε στα πεζοδρόμια,
σερνόμαστε στους δρόμους και ταξιδεύουμε στα όνειρα'
χαμένα κορμιά,
με το 'να πόδι στις λάσπες
και τ' άλλο στα σύννεφα,
άλλοτε τρεκλίζοντας, ασθμαίνοντας
κι άλλοτε πετώντας'
αφηρημένα ξωτικά
αφημένα στον τρελό τους χορό.
Πότε είμαι στα βάθη
και πότε στα ύψη,
γιατί η επιφάνεια με τρομάζει' τσιμέντο παντού
και όλα τα δάση καμένα
(που να καταφύγεις
και που να κρυφτείς;)
Οι καλοί μείναμε λίγοι,
επιζητώντας συνεχώς τον ψόφο που δεν έρχεται....
Μόνο οι εραστές παραμένουν ζωντανοί.
................................................................
( Από την ποιητική συλλογή "τοξικές διακρίσεις" )
Ένα πανέμορφο, αλλά Kerοuac και Bukowski, ποίημα...
Οι τρείς πρώτοι στίχοι αριστούργημα! ) Γιώργος Βουτσάς.
Ασυνάρτητο 4
Κάποτε, ενώ το φίδι επωαζόταν στην ουρά του,
σήκωσε το κεφάλι του
και με τσίμπησε.
Κανονικά θα έπρεπε να το είχα πατήσει κάτω,
αυτό θα έκανα,
αλλά δεν μπορούσα
-όχι πως ήμουν αδύναμη-
αλλά να, είχα μείνει δίχως άμυνες γιατί ήμουν ερωτευμένη.
Ο έρωτας είναι ευχή και κατάρα '
Σ' αφήνει μερικές φορές μόνο και απροστάτευτο, εξημερωμένο, γυμνό,
με μοναδικό ένδυμα ένα αχανές χαμόγελο, ανάμεσα σε φίδια, θεριά και
άλλες δηλητηριώδεις υπάρξεις.
Κάποιοι είπαν πως ο έρωτας είναι επανάσταση, εγώ λέω πως είναι απόδραση -τι; δεν θέλεις να κλεφτούμε;-δυστυχώς όσο και να σ' αγαπώ, δεν κάνεις φίλε μου τελικά για μένα '
θέλεις όλα να γίνονται "κανονικά", με την ευχή των θεσμών και της καθεστηκυίας -η' έστω οποιασδήποτε τάξης.
Συνεχίζεις να με θεωρείς αιθεροβάμων.
Να δούμε πότε θα το πάρεις είδηση πως ο μόνος δρόμος που έμεινε
ανοιχτός δεν βρίσκεται πια στην γη,
αλλά στους αιθέρες
και πότε θ' αντιληφθείς πόσο -στυγνά μα απαραίτητα -ρεαλίστρια έχω υπάρξει εγώ.
..........................................................................
Από την νέα της ποιητική συλλογή... " Τοξικές Διακρίσεις "
Το μικρό σπίτι στο λιβάδι
Το νερό στη στέρνα της αυλής
έχει αρχίσει να στερεύει'
δεν φτάνει πια για όλους μας.
Τα άλογα πολλές φορές σιωπούν.
Η δίψα για αναγνώριση και κοινωνικά μεγαλεία
σιγοκαίει τα φτερά της κόκκινης πεταλούδας
που παγιδεύτηκε μέσα στη γυάλα.
Τα πιο εύπιστα σκυλιά τρώνε την φόλα,
μα τι σημασία έχει τώρα αυτό;
Ποιο το νόημα να ζει κανείς όντας καχύποπτος;
Ο ήλιος-κάπου εκεί ψηλά-έβγαλε δόντια.
Κι ετοιμάζεται να μας φάει.
Όλους μας.
Άραγε πόσοι από μας προλάβαμε
να φυτέψουμε ένα δέντρο;
Να μεθύσουμε με τη μυρωδιά ενός λουλουδιού κάποια Πρωτομαγιά
χωρίς να χρειαστεί να το κόψουμε;
Να διαβάσουμε ένα-οποιοδήποτε-βιβλίο ή ποίημα
χωρίς να το πάρουμε τόσο ελαφριά όσο μας συμφέρει,
για να συνεχίσουμε χωρίς ενοχλήσεις κι ερωτηματικά
την ήσυχη ζωούλα μας;
Άραγε προλάβαμε;
Μη φοβάσαι την βροχή
......................................
Μη φοβάσαι την βροχή
ούτε τον χρόνο
οι ρυτίδες κάτω απ' τα μάτια σου δείχνουν ότι έχεις δει'
κι αν κατόρθωσες να σπάσεις μια φορά το φράγμα του χρόνου, τότε πάει να 'πει
πως έχεις ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς με τον θάνατο
και υπάρχει ακόμη η ελπίδα
να ζ ή σ ε ι ς.
Μη φοβηθείς το ξέσπασμα της ζωής
ούτε τους νεκρούς που σε περιτρυγυρίζουν
αφού εσύ κρατάς ακόμη
το προνόμιο ν' ανασταίνεσαι
.............................................................
(ποιητική συλλογή “Σχέδιο Απόδρασης”, εκδόσεις Διάνυσμα, 2014)
Ακάλυπτος
.....................
Οι κάργιες πετούν πάνω απ' τα κεφάλια μας
αφήνοντας παράξενους ήχους
στις ταράτσες των πολυκατοικιών.
Δυο γέρικα δέντρα
περιορίζουν την άπλα τους
καθώς σκοντάφτουν στην απολυταρχική καθετότητα ενός αυστηρού κτιρίου.
Σ' ένα στενό μπαλκόνι
που μοιάζει να κρέμεται στο χάος
χωράνε μόνο δυο άτομα
να μοιράζονται
να συζητούν
να συγκρατούν το κενό από κάτω τους...
Τα φύλλα του ενός γέρικου δέντρου
χώνονται σχεδόν
μέσα στις μπαλκονόπορτες της απέναντι πολυκατοικίας.
Τα φύλλα, είναι φιλικά.
Οι άνθρωποι εχθρικοί.
Κι ο χρόνος κυλάει άγρια και ασταμάτητα
σαν το γάργαρο νερό
ενός ορμητικού χειμάρρου.
Εκτός αν κάποιος μπορέσει να τον καταλαγιάσει.
Μέσα μας.
Το Τρόπαιο
Ζήτησα ελευθερία.
Μου έδωσαν ξύδι.
Ζήτησα όσα είναι πέρα απ'τα όρια
της ανθρώπινης ύπαρξης
τόσο περιορισμένης
κι ας έπεσε στην παγίδα να πιστέψει
πως είναι το εκλεκτό δημιουργημα'
θύμα της πλάνης του ίδιου της του μυαλού
η' ένα αυτόματο που ακούει συμβουλές και παραβολές
για να εξασφαλίσει
σε μια ήδη γερασμένη ψυχή
καλά γηρατειά.
Κέρδισα το τρόπαιο της ελευθερίας.
Τρόπαιο αποτρόπαιο.
Μου έδωσαν ξύδι.
Ζήτησα όσα είναι πέρα απ'τα όρια
της ανθρώπινης ύπαρξης
τόσο περιορισμένης
κι ας έπεσε στην παγίδα να πιστέψει
πως είναι το εκλεκτό δημιουργημα'
θύμα της πλάνης του ίδιου της του μυαλού
η' ένα αυτόματο που ακούει συμβουλές και παραβολές
για να εξασφαλίσει
σε μια ήδη γερασμένη ψυχή
καλά γηρατειά.
Κέρδισα το τρόπαιο της ελευθερίας.
Τρόπαιο αποτρόπαιο.
Τσιμέντο. (για τους αληθινούς και τους ψεύτικους)
Τόσοι πολλοί άνθρωποι, φιλόδοξοι και "φιλομαθείς"
τσιμεντάρουν συνεχώς το κεφάλι τους αποκτώντας "γνώση".
Κατηγοριοποίηση.
Στερεότυπα και κλισέ.
Η γνώση όμως είναι ορίζοντες και όχι φιγούρα σε ιλουστρασιόν χαρτί.
Πίσω του κρύβεται η σιωπηλή κραυγή από το κομμένο δέντρο.
Εγώ έμαθα.
Και η μέση λύση;
Ξεγλιστρήσαμε άτσαλα,
ο καθένας στην άκρη του.
Η γλύκα της αναμονής
Μην κάθεσαι συνέχεια εδώ μέσα....
Πρέπει να φύγεις και λίγο,
για να 'χω κάποιον να περιμένω.
Το ξέρω πως δεν έχεις που να πας...δεν έχεις πια δουλειά, σπίτι, φίλους και στέκια...
Θα σου 'λεγα να πας για ψώνια
μα έχουμε ήδη ξοδέψει τον μηνιαίο μας προϋπολογισμό....
Μην κάθεσαι συνέχεια εδώ μέσα,
πρέπει να συγυρίσω το σπίτι...
Βέβαια δεν είναι πια εποχές για να ξοδεύεις λεφτά σε καφενεία...
Μα έχω μια ιδέα!
Πήγαινε να πληρώσεις φως, νερό, τηλέφωνο!
Πάρε τα λεφτά από τον κουμπαρά που μαζεύαμε χρόνια τώρα
για να κάνουμε ένα παιδί.
Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν στη στεριά κι εμάς μας πήρε η θάλασσα.
Φύγε επιτέλους για λίγο!
Δεν πρόκειται να 'ρθει ξανά κανείς επισκέπτης!
Θέλω να νιώσω κι εγώ την χαρά του να περιμένω κάποιον.
Σχήμα οξύμωρο
Με λένε Αγάπη,
αλλά είμαι μόνη μου
γιατί 'ναι πια αδύνατο ν' αγαπήσω.
Κάποτε αγάπησα.
Το συναίσθημα μ' απελευθέρωσε, μα οι άνθρωποι
μ' έκλεισαν στο κλουβί
όπου ζω μέχρι σήμερα.
Με λένε Αγάπη και είμαι μόνη μου,
γιατί 'ναι πια αδύνατο ν' αγαπήσω.
Συνείδηση
Είμαστε διαφορετικές οπτικές γωνίες των γεγονότων.
Είμαστε το αποτέλεσμα μιας ερωτικής πράξης ή μιας ανούσιας
συνουσίας-δεν έχει σημασία.
Είμαστε διαφορετικές οπτικές γωνίες των γεγονότων που ωστόσο, ενωμένες όλες μαζί συνθέτουν το κοσμικό παζλ.
Προσοχή μόνο σε ποιους μιλάτε και για ποιο θέμα.
Τις νύχτες καλώ την ποίηση στο εδώλιο για να μου αποσαφηνίσει όρους και έννοιες της μέρας, χαμένες μέσα στο βαθύ και ατέρμονο πέλαγος των λέξεων.
Εκεί όπου όλοι παραπαίουμε...
Δύο ποιήματα της Φαίης Ρέμπελου
Το πρώτο από την ποιητική της συλλογή "Σχέδιο Απόδρασης" και λέγεται " Πριν αγαπήσεις " και το δεύτερο είναι αδημοσίευτο με τίτλο " Ο ερμαφρόδιτος " . Ποίηση με αισθήματα και αρκετά επιθετική...μου αρέσει.
" Πριν αγαπήσεις "
Πριν αγαπήσεις
δεν έχεις τίποτα'
έπειτα έχεις
ένα λουλούδι,
ίσως και έναν άνθρωπο-
ένα δέντρο,
ένα σπίτι στην εξοχή
ή ένα ποτάμι στο δάσος,
ένα σπιρτόκουτο
ή και μια μουσική,
μια μελωδία
ένα γλυκό άσπρο τίποτα,
μπορεί και μια πληγή στο στήθος.
Ένα παιδί
ή ένα πήδημα στο χάος
ίσως και μία θέση ολόδικη σου στο τρελάδικο.
Αστέρια που τρεμοσβήνουν,
σκοτεινή μπλε θάλασσα,
έναν βράχο,
στο μυαλό σου ένα γλυκό μούδιασμα
έναν Θεό
η' και το σύμπαν ολόκληρο
" Ο ερμαφρόδιτος "
Πωλούνται καρπούζια...
Πωλούνται παλιά έπιπλα..
Πωλούνται ζωές.
Πωλούνται έρωτες,
ε, κι αν δεν είναι, τους βαφτίζουμε έτσι.
Μην το ξεχνάς: Εδώ άλλοι κι άλλοι τους πούλησαν για μια"καλύτερη" ζωή.
Πωλούνται αγάπες, παραμύθια κι αρχαίοι μύθοι.
Πωλούνται όνειρα εγγενή (ε, κι αν δεν είναι, μπορούμε να τα βαφτίσουμε έτσι),
μην το ξεχνάς,
είσαι τυχερός μόνο και μόνο που μπορείς να ονειρευτείς), η επίκτητα
κι αποτελέσματα μιας ατέρμονης πλύσης εγκεφάλου.
Αρκεί να είσαι καλός στις διαπραγματεύσεις, στα παζάρια,
και στους νόμους της αγοράς.
Και τότε μπορείς να τ' "αγοράσεις" όλα.
.............................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου