ΕΥΒΟΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ: Αγγελική Ζευγολάτη : Λογοτέχνις, Ποιήτρια, Στιχουργός, Ιατρός

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η Αγγελική Ζευγολάτη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα. Είναι ιατρός, μέλος Ιατρικού Συλλόγου Βελιγραδίου και τελειόφοιτη ανθρωπιστικών σπουδών, του Τμήματος Ψυχολογίας UEL. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.

Δραστηριοποιείται στην ποίηση, τη στιχουργική, γράφει διηγήματα και παραμύθια. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «ΑΠΟΗΧΟΣ» κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άλφα Πι. Η δεύτερη συλλογή της, πεζού και ποιητικού λόγου, με τίτλο «ΠΙΝΑΚΕΣ» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Γράφημα, και το παραμύθι της με τίτλο «ΓΚΛΟΥΜΙΝΟΥΣ» βρίσκεται ήδη στα χέρια μικρών και μεγάλων αναγνωστών από τις εκδόσεις Κομνηνός.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα πεζογραφίας και ποίησης. Έχει συμμετάσχει σε διεθνή φεστιβάλ ποίησης, ενώ ποιήματά της φιλοξενούνται στην αγγλική γλώσσα σε ανθολογίες που διατίθενται από την amazon. Ποιήματά της φιλοξενούνται στην ιστορική επανέκδοση της Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς και πολλά φιλοξενούνται σε ιστοσελίδες.

Είναι μητέρα δύο παιδιών και εργαζόμενη στον κλάδο του ανθρώπινου δυναμικού βιομηχανικής εταιρείας.

Την εμπνέει η ίδια η ζωή και η ανθρώπινη ύπαρξη. Αγαπά τα ζώα, τα παιδιά, τα βιβλία και τα ταξίδια.

. . .

Διεύθυνση:

Αιγαίου 11, Τρίλοφος Θέρμης, Θεσσαλονίκη, 57500

email: angelzevg@gmail.com

Τηλέφωνο: 6951114949

. . .

" Με την Αγγελική Ζευγολάτη και την συνεργασία της με τον Αχιλλέα Μωραΐτη μου προέκυψε μια ζεστή, ανθρώπινη γωνιά, μια καταφυγή θα έλεγα. Θα τους παρακολουθώ με αγάπη ".

Γιώργος Βουτσής

. . .

Κάποια από τα έργα της

. . .

Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο:

Βούντ-Αυτό που με σημάδεψε

Ποιητικά

. . .

Για τον Δημήτρη

Ο έρωτας μυρίζει καραμέλα

και ροδόσταγμα,

σταφύλι τ' Αυγούστου

ταγμένο στο χώμα.

Υγρός σαν το μαξιλάρι που

κοιμίζεις στα σκέλια σου,

με την όψη της ντροπής

δύο αθώων ματιών.

Ο έρωτας έχει την γεύση της

αλμύρας

και αντηχεί θάλασσα.

Κι εγώ που σ' έχω

φανταστεί, νούφαρο μες

στη λίμνη μου

άφησε τα πέταλά σου ένα

ένα στον πιο βαθύ μου

στεναγμό.

Ένα σου μαρτυρώ

είμαι ερωτευμένος!

Καθρέφτης

Όλα γύρω μου γυρίζουν Σατανά
τα έργα και οι μέρες σου σαν άψυχες Δευτέρες
Όλα μέσα μου καίγονται εμμονικά
πρωτόκολλα του έρωτα που μού βαλες για βέρες
Στην πόρτα έφτασα, μα γύρισα ξανά
οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι κι οι θόλοι μαγεμένοι
Είχα ξεμάθει βλέπεις να αντιδρώ
λωτούς αφού με τάιζες πάντα για το καλό μου
Είχα ρημάξει μέσα μου καιρό
απολειφάδι των καιρών μπροστά στο διάολό μου
«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου πού είναι η ψυχή μου;
Ποια είμαι αληθινά εγώ;
Πού πήγε η δύναμή μου;»

«Η δύναμή σου κρύφτηκε μέσα στα όνειρά σου,
μα είσαι ακόμα ζωντανή, χτυπάει η καρδιά σου.
Βγάλτη και κάνε την σπαθί να σώσεις τους ανθρώπους
και την ψυχή σου θα την βρεις μες στων χρησμών τους τόπους.
Είσαι όλοι μας και είμαστε όλοι ένα. Τώρα να τρέξεις γρήγορα,
πιο μακριά από σένα!»
Όλα γύρω μου γυρίζουν Σατανά
σχεδίασα απόδραση πριν να το καταλάβεις
Όλα μέσα μου με καίνε σαν φωτιά
τις αλυσίδες έσπασα, άντε να με προλάβεις
Στην πόρτα έφτασα, δεν γύρισα ξανά
τίποτα πια δεν ζήταγα, γιατί είχα τα φτερά μου
Είχα ξεμάθει βλέπεις να μην ζω
τώρα μονάχη γύρευα το που ' ταν για καλό μου
Και επιτέλους χόρεψα και γω
σαν τα σημάδια των καιρών, μπλουζ με τον διάολό μου

. . .

Γυναίκα

Χόρεψε, νεραϊδογέννημα, χόρεψε και
λικνίσου.
Πάνω στην κόψη του γυαλιού με μάγια
αποκοιμήσου.
Από το αίμα που θα βγει, γέννα
δροσοσταλίδες,
δρασκέλισε τον θάνατο, μοίρασε
ηλιαχτίδες·
ξεγέλασε τον έρωτα και τρέξε στους
ανέμους
με κείνο το χαμόγελο που άναψε
πολέμους.

Ήμουν εκεί, στον τοκετό των θεϊκών
πνευμάτων,
στους πόνους, στρόφους, στην
οργή όλων των αθανάτων.
Μες στο κρυστάλλινο νερό και στης
αυγής τη χάρη
αρνήθηκες την άβυσσο και έφερες το
φεγγάρι.
Γι'αυτό σε είπαν μάγισσα, Εύα, Μαρία,
Ελένη·
φόβητρο έγινες θεών, μοίρα ευλογημένη.

Στα καταγώγια της ντροπής, σε φως που
σε χλομιάζει
έρχονται, σαν προσκυνητές· κανένας δεν
σου μοιάζει.
Άλλος κρατάει μαστίγιο για να σε
ταπεινώσει,
το Είναι του λιθοβολεί μες στη δική σου
όψη.

Αντάρτισσα! Διχόγνωμη! Ξαργού! Δεν
φχαριστιέσαι.
Στων εκπεσόντων άγγελων το σύννεφο
πλανιέσαι.
Να βγεις απ'τον Παράδεισο ζητάς, το
δίχως άλλο,
κι ας έχει εκεί που περπατάς
θανατικό μεγάλο

Συ γέννησες τον άγιο μα και τον
δολοφόνο·
αυτόν που σε κυνήγησε με ζήλεια και με
φθόνο.
Οι ανάσες όλων των ναζί επάνω στο
κορμί σου,
κανείς όμως δεν μπόρεσε ν' αγγίξει την
ψυχή σου.

Σε είδα κλαμένη να γυρνάς· τα χέρια σου
δεμένα.
Μα εσύ μου χαμογέλασες, ξεγέλασες
κι εμένα.
Είναι μεγάλη η δύναμη κι η ανωτερότητά
σου,
μα θέλεις κάπου ν'ακουμπάς κι εσύ
με τη σειρά σου.

Τα πολλαπλά σου είδωλα, καθρέφτες που
ζαλίζουν.
Μπροστά σου και οι δαίμονες, ακόμα,
γονατίζουν.
Καρπίζεις σαν αμυγδαλιά, ξυπνάς όσους
κοιμούνται·
κάνουν πως σε περιφρονούν αυτοί που σε
φοβούνται.

Χωρίς εσένα δεν μπορεί να κελαηδεί
τ' αηδόνι,
μόνο δακρύζει, χάνεται, κι η γη όλη
παγώνει.
Αυτή ήτανε η τύχη σου, να κάνεις γι'
άλλους δέκα.
<< Χαίρε! >> καρδιά παντοτινή· αληθινή
Γυναίκα!

. . .

Έβαλες πλώρη

Έσκιζες λέει με την πλώρη τη στεριά

Πέρασες για να χαιρετήσεις

Σε ποια πατρίδα θα γυρίσεις

με τόσα φώτα αναμμένα και χρυσά

Έφυγες λέει για ταξίδι μακρινό

Δεν με ανέβασες στην πλώρη

Μονάχος έφτασες στη Ρώμη

σε λιτανεία στου ονείρου το φευγιό

Ρ: Τι κι αν μόσχο και αχάτη σου 'χα τάξει

Δεν έμεινες να περιμένεις

Θάλασσες και αγέρα φέρνεις

στου πληγωμένου γυρισμού τη χάση

. . .

Τραγικά Παροπλισμένοι

Μια και χάθηκε από μέσα μας το Ιερό στοιχείο

Μια και διαχωρίσαμε την ουσία από την υπόσταση

Μια και αποκτήσαμε νεότερη συνείδηση

'Ενα μας μένει

Πόλεμος, για να αρθεί η ανελευθερία

. . .

Φωταγωγός

Κοιτάζω ψηλά, όσο πιο ψηλά μου φαίνεται ότι κοιτάζω

Ακούω την παράφωνη διαδρομή των δακρύων που εκβάλουν από τις συννεφένιες ρυτίδες που χάραξαν οι αχνές ελπίδες ένα μπόι κάτω από τον ουρανό, και φτάνουν δια μέσου της τσίγκινης λαμαρίνας του κόσμου στα μάτια μου

Εκτυφλωτικό φαινόμενο

Παραμένω τυφλός, στην ακρογιαλιά των σκέψεών μου

Περπατάω γυμνός στην ανηδονία της καυτής άμμου του άγχους, με ένα ξεκούρδιστο ούτι που ο στριγκός του ήχος του με χωρίζει από 'μένα, από 'σένα, από το εδώ και τώρα.

Περνώ έξω από το πατρικό μου, αναρχικός ουτοπιστής, σοφός κι αλήτης

Παρίσταμαι στις παραστάσεις σας, στους κύκλους των αντανακλάσεών σας που πονάνε τα μάτια μου

Το πολύ φως και το πολύ σκοτάδι τυφλώνουν το ίδιο

Επιστρέφω νικητής και νικημένος στην υγρή, γκρίζα, αποπνικτική μήτρα του φωταγωγού.

Κοιτάζω ολούθε

Ηρεμεί και επανέρχεται το οπτικό νεύρο της ψυχής

Διακρίνω την ώρα του μοιραίου χωρισμού, πως ίσως να μην θέλει κανείς πια έναν πλανόδιο που συναλλάσει σούρουπα με ηλιοβασιλέματα, όπου βρεθεί και όπου σταθεί για να επιβιώσει

Κοιτάζω ψηλά, όσο πιο ψηλά μου φαίνεται ότι κοιτάζω

. . .

Δραπέτης

Πέτρα βαριά

Η λέξη που έριξες μέσα στη θάλασσά μου

Το καλοκαίρι πέρασε

Πάντα σηκώνει κύμα

Χρόνος αργός

Οι ώρες που έφυγαν μέσα απ΄ την αγκαλιά μου

Το καλοκαίρι πέρασε

Πάντα σηκώνει κύμα

Φυγή του νου