Μετά από τόσα χρόνια (κοντά σαράντα) έρχεται το αναπόφευκτο τέλος.
Δεν σε αποχαιρετούν οι άνθρωποι αλλά το σπίτι,τα έπιπλα και τα παντζούρια.
Η σκόνη εκείνη που αιωρείται στο σχίσιμο του σκοταδιού από τον ήλιο που τρυπώνει απ'τις γρίλλιες...
Αποχαιρετάς και το ρολόι,που οι χτύποι του σε είχαν συντροφέυσει σε τόσες και τόσες σιωπές...
Μόνο ο ήχος του ρολογιού
........................................
Μόνο τα βήματα του στο παρκέ
έκλεισε τα εξώφυλλα
και το μισοσκόταδο
πήρε τη θέση του
Σχήματα γεωμετρικά
καλυμμένα τα πάντα
παράξενα όμορφα,
λες και τον παρατηρούσαν
απορημένα.
Μόνο ο ήχος του ρολογιού
πιό δυνατός από ποτέ
και τα βήματά του
Σταμάτησε...
τώρα μόνο το ρολόι.
Το άφησε αυτό
θα δούλευε μετρώντας
μέχρι να σταματήσει.
Πόσο χρόνο είχε
δεν ήθελε να το ξέρει.
έκλεισε σιγά την πόρτα πίσω του.
....................................................
Γιώργος Βουτσάς. Από την ποιητική συλλογή :" Με την πένα και τον χρωστήρα "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου