Σκέπτομαι τον πρώτο καιρό από την πτώση της χούντας τον εθνάρχη, τον φόβο του, τις απειλές για την ζωή του.
Οι πρωτεργάτες καταδικάσθηκαν εις θάνατον αλλά ο εθνάρχης τις καταδίκες τις μετέτρεψε σε ισόβια, τα οποία εννοούσε!
Οι άλλοι πάλι οι χουντικοί φθηνά την γλύτωσαν όταν, οι αθεόφοβοι, πάτησαν αναρτημένη Ελληνική σημαία με τα τανκς, στρατιωτικοί όντες!
Τελικά μόνο τα άτυχα και αθώα παιδιά την πλήρωσαν τη νύφη.
Εκείνες τις μέρες η κίνηση,αυθόρμητη συμπαράσταση του λαού, ήταν λίγο χλωμή.
Τις επόμενες βέβαια χρονιές χιλιάδες στο Πολυτεχνείο, γιατί όλοι ήταν μέσα!
Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, απογοητευμένοι από τις εξελίξεις, με λίγο κρασάκι ή κάνα ουίσκι διάβαζαν Μακρυγιάννη ή Καμύ παραμένοντας στις χαμηλοφωτισμένες κάμαρες τους.
Όλοι αυτοί τις επόμενες μέρες ξαναπιάσανε πάλι δουλειά κανονικά τιμώντας το μεροκάματο..
Κανείς τους δεν ανηφόρισε προς τη βουλή. Την απέφυγαν συστηματικά.
Ένα μνημόσυνο...
....................................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου