Ατέλειωτη σειρά από φοβισμένα πρόσωπα που βαδίζουν στο άγνωστο. Τα σπίτια τ' αφήσαν ανοιχτά, για να μη σπάσουν οι κατακτητές τις πόρτες.
Τα ζώα ελεύθερα αλλά μόνα,
απελπισμένα γυρεύουν τροφή και νερό.
Ο θάνατος παραμόνευε στον ουρανό που γέμισε αεροπλάνα και η πομπή εύκολος στόχος! Δυο απ' αυτά έστριψαν και κατέβηκαν χαμηλά να καθαρίσουν τον δρόμο από τα... σκουπίδια. Κάποιοι σκοτώθηκαν σε στάση προσευχής.
Ευχάριστη η έκπληξή μου με το κείμενο του Κωστή Δεμερτζή, το αναφερόμενο στους τελευταίους μου πίνακες και την κριτική ανάλυσή του.
Όντως, έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα και η όλη μου δουλειά θα μπορούσε να έχει τίτλο την τόσο επιτυχημένη φράση του, "Βουβή κραυγή" Δεν θα μακρηγορήσω, αλλά απλά θα πω ότι για μένα αξία έχει ένα έργο όταν "μιλάει" για κάτι. Δεν είναι δυνατόν στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε να εκφράζεσαι γλυκανάλατα είτε με την γραφή είτε με τον χρωστήρα.
Βασισμένος σε ένα ποίημά μου "Απογευματινή βόλτα", αυτός ο πίνακας, έρχεται σαν συνέχεια του "Η αρρώστια στην πόλη". Πίνακας που ταιριάζει και με το πόιημα του Θανάση Αβέλιου
Αυτός ο τύπος στην παραλία (Κουρέντι Χαλκίδας, περιοχή Φάρου)πιθανότατα θα σκέπτεται και τους στίχους του Αβέλιου, πλην των δικών μου.
"Τα πλοία"
Ημέρες μου σαν τα πλοία φεύγετε στη θάλασσα του χρόνου γοργά ή αργά· καθώς οργά η φαντασία μου ματαίως σας αναζητεί και κράζει: Μην είδατε τα πλοία μου τ’ αγαπημένα Των γεγονότων τα βαρύφορτα σκαριά· Μέσα εις αυτά εκάθηντο και δη πλησίον η κάθε μου χαρά και η κάθε λύπη· α, τώρα πια δεν γνωρίζω πού ταξιδεύουν κι αν ταξιδεύουν· κι αν υπάρχουν πια. Ω, της αιωνιότητος λατρεία για τις ημέρες μου, για τα πλοία.
............................... Ωραίο ποίημα!
Και το δικό μου...
"Απογευματινή βόλτα" Αποφάσισε, επιτέλους, να βγάλει μια βόλτα τον τεμπέλη. Πορεύτηκε στην ακροθαλασσιά και απολάμβανε τον κυματισμό με εκείνο το μονότονο επαναλαμβανόμενο ήχο. Είναι όμορφα στο ακρογιάλι, σπάνια το επισκέπτεται, αν και κοντά. Βήμα αργό, όσο πιο αργό γίνεται, βαθιές εισπνοές, γεμίζουν με αγέρα τα ταλαιπωρημένα από τα τσιγάρα πλεμόνια του. Με μισόκλειστα μάτια κοιτάει πέρα τον ορίζοντα, ζηλεύει βλέποντας το πλοίο να χάνεται σιγά-σιγά στο ταξίδι του το βορινό. Σουρούπωσε... Αποφάσισε να κάνει στροφή για το σπίτι με τη σκέψη ότι κακώς, πολύ κακώς, στερείται μια τέτοια όμορφη, απογευματινή βόλτα. "Απογευματινή βόλτα" - 2022 Λάδια σε καμβά 60Χ80 εκ.
Το ποίημα στο πίσω μέρος του έργου. Πάρα πολλοί πίνακές μου βασίζονται στα ποιήματά μου και ήρθε η ώρα να τα παραθέσω, όσα μπορώ, στο πίσω μέρος τους.
Προσπάθησα να εκφράσω τα συναισθήματά μου αποδίδοντάς τα σε ένα λευκό καμβά και βγήκε αυθόρμητα αυτό. Τρομακτική ατμόσφαιρα, άρρωστη, σε μια βόλτα. Άδειοι δρόμοι, κενά παγκάκια και ένα κίτρινο σούρουπο. Αυτά...
Έχω χάσει το μέτρημα! Μάλλον ο τέταρτος πίνακάς μου πρέπει να είναι αυτός με θέμα τους χαρταετούς! Τους έκανα ποίημα, διήγημα, τους ζωγράφισα πολλάκις... Τι άλλο να κάνω; Μάλλον έχουν πειστεί πλέον οτι τους αγαπώ. Οι χαρταετοί είναι η παιδική μας ζωή, τα παιδικά μας μας όνειρα, η παιδική μας αγνότητα. Ζωγραφίζοντάς τους προσπαθώ να πάω εκεί, πίσω στην ονειρική παιδική μου ηλικία. Να καταλάβω τι σκεφτόμουν, τι ζητούσα και τελικά τι απ' όλα αυτά επιτεύχθηκαν... Ας μην το συζητήσω καλλίτερα.... " Χαρταετοί " - 2022 Λάδια σε καμβά: 70Χ100 εκ.
Ο Κωστής Δεμερτζής, με την αρίστη γραφή του, "είδε" με τα δικά του μάτια τον τελευταίο μου πίνακα. Έναν πίνακα αφιερωμένο στην αγαπημένη μου γενέθλια πόλη την Χαλκίδα.
Ένα θέμα που το φτιάχνω για τρίτη φορά... Μόλις τελείωσε... δηλαδή "έως εδώ". Κανένα έργο δεν θεωρείται "τελειωμένο"... ποτέ και κανένα. Η φωτογράφιση του αφαιρεί από την ομορφιά του, αλλά έτσι μια ιδέα.
Ο άνθρωπος αυτός ήταν αδελφός της μάνας του πατέρα μου. Ο θείος του, Γιάννης.
Μετά τον τόσο πρόωρο και άδικο θάνατο των γονιών του από την ισπανική γρίπη, ο πατέρας μου, Μάρκος, μεγάλωσε υπό την επίβλεψη της γιαγιάς του, Αλεξάνδρας Ανδρεαδάκη και του θείου Γιάννη.
Το να ζωγραφίσω τον Γιάννη Ανδρεαδάκη είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τη μνήμη του.
Το συνοδεύω με ένα τραγούδι των ναυτικών από την Λίμνη Ευβοίας. Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο...
Σε ένα pdf, όλα σχεδόν, τα μέχρι τούδε ποιήματά μου
στην τελική μορφή τους. Δεν αναφέρονται χρονολογίες, ίσως να τις υποπτεύεται κανείς, γιατί πιστεύω ότι η ποίηση είναι διαχρονική και έτσι η χρονολογία γραφής της δεν έχει καμία αξία.
Θα τα βρείτε εδώ σε δύο μορφές, ελεύθερα για αποθήκευση,
Σεπτεμβρίου 1953.Στο 9ο Δημοτικό και στο Β' Γυμνάσιο-Λύκειο (Βούρκο) τελείωσα τα βασικά.
Σπούδασα Ιατρική στο Αριστοτέλειο Θεσ/νίκης και έλαβα την ειδικότητα της Παθολογίας στην Β' Προπαιδευτική Πανεπιστημιακή Κλινική με καθηγητή τον Πάνο Μεταξά. Δούλεψα για τριάντα, σχεδόν, χρόνια στη Χαλκίδα. Έχω δύο παιδιά: Τον Μάρκο, γιατρό παθολογοανατόμο και μια κόρη την Περσεφόνη δικηγόρο στη Χαλκίδα. Επίσης έχω τη χαρά ενός εγγονού (από τον Μάρκο) τον Γιώργο-Πάρη. Ζω πλέον στην Ηγουμενίτσα Θεσπρωτίας αλλά η αγάπη μου και η νοσταλγία για την Χαλκίδα μου, παραμένει ακέραιη.
Το επίθετο Βουτσής, με το οποίο υπογράφω πλέον τα έργα μου, είναι το πραγματικό επίθετο του παππού μου Ηλία Βουτσή από την Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ. Το Βουτσάς, όπως αναφέρω πολλάκις αλλαχού, προήλθε από λάθος του γραμματικού στην παραλία της Χίου όπου καταρχάς κατέφυγαν οι πρόσφυγες.
Στο blog μου "Γιώργος Μ. Βουτσής Χάρτινα Καραβάκια " έχω ξεχωριστή σελίδα που με την ονομασία "Η καταγωγή μου" παρέχει πληροφορίες για τους ανθρώπους μου, παλαιότερους και νυν, πολύ κοντινούς και μακρινούς.
Ερασιτεχνικά ασχολήθηκα με τη ζωγραφική, την ποίηση και την πεζογραφία. Το έκανα ικανοποιώντας εσωτερικές ανάγκες και αναζητήσεις. Εκείνο που χαρακτηρίζει τα έργα μου (όλα τα είδη) είναι, πιστεύω, η ειλικρίνεια απόδοσης. Τίποτα το επιτηδευμένο και καμιά προσπάθεια εντυπωσιασμού. Γνωρίζω βέβαια και τα όρια μου οπότε αυτό το "γνώθεις..." καθόρισε και την πορεία στα έργα μου, τα οποιαδήποτε. Νομίζω ότι κάτι αφήνω πίσω και ας πάρει κάποιος άλλος τη σκυτάλη και θα χαιρόμουν αν αυτός ο άλλος θα ήταν ο εγγονός Γιωργάκης-Πάρης.
(Ι)Η ΠΟΙΗΣΗ ΜΟΥ
Στο blog μου "Γιώργος Μ. Βουτσής Χάρτινα Καραβάκια "
Άμα αγαπάς την ποίηση, σου αρέσει (εφ΄όσον μπορείς) και να απαγγέλλεις, ποιήματα. Κατά καιρούς έχω απαγγείλει δικά μου ποιήματα, αλλά και άλλων. Είναι μια διαχρονική δραστηριότητα και μου είναι δύσκολο να μην σας την παρουσιάσω.
Επίσης υπάρχει και ένα τραγούδι που είπα σε κάποια στιγμή της ζωής μου (μαζί με άλλα, όλα όμως την ίδια βραδιά) και αυτό είναι ΄που τραγουδούσε ο πατέρας μου Μάρκος με την καταπληκτική φωνή του.
Το νερωμένο κρασί
Στίχοι: Ι. Πολέμη
Συνθέτης: Ν. Χ# αποστόλου.
..................
Στο επόμενο βίντεο όλη η βραδιά εκείνη του Χειμώνα "80
Πατώντας τους συνδέσμους (τονισμένοι σε γαλάζιο χρώμα), μπορείτε να ακούσετε, να διαβάσετε τους στίχους βλέποντας παράλληλα και τα βίντεο. Ο Γιώργος Βουτσάς απαγγέλλει Κ.Π.Καβάφη
Έως τώρα μια φορά έχω ομιλήσει δημόσια για κάποιο θέμα. Συγκεκριμένα το 2017
Αύγουστο μήνα στο κάστρο της Πάργας μίλησα για το "τι είναι τέχνη" και απήγγειλα 2-3 ποιήματα μου...ας το δούμε...
(IV) ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ Από μικρός είχα κλίση στις τέχνες. Ζωγράφιζα, έκανα ξυλοκοπτική στο δημοτικό, με ευχαρίστηση. Στο σπίτι μου έφτιαχνα καραβάκια και μορφές από φλούδα πεύκων, το λεγόμενο " πιτίκι ". Έβγαζε χρώμα όμως και, όπως το στήριζα στο στήθος για να το διαμορφώσω, χάλαγα από ένα αθλητικό φανελάκι τη φορά. Ούρλιαζε η μάνα μου, η Μπέμπα, αλλά ποιος την άκουγε; Να μην τα πολυλέω ζωγράφος, που ήθελα, τελικά δεν έγινα. Κατέληξα γιατρός! Για πάρα πολλά χρόνια δεν ασχολήθηκα με το "άθλημα" για πολλούς και διαφόρους λόγους, ίσως και από αντίδραση. Με εξαίρεση ένα φωτεινό διάλειμμα λίγων μηνών, αρχές των '90ς , δεν καταγίνηκα με τη ζωγραφική μέχρι τα τέλη του 1999. Από 'κει και πέρα είχα μια σχετική δραστηριότητα, αρχικά με μολύβια και ξυλομπογιές. Μάλιστα έργο μου με μολύβια, "Η τζαζ μπάντα του δρόμου", βραβεύτηκε στην Έκθεση Ευβοέων Ζωγράφων του 2000 (πήρα το δεύτερο βραβείο Γ. Οικονομίδης.) Ας τα δούμε...
Έκτοτε πρόσθεσα στα "μέσα" το pastel και πριν μερικά χρόνια τη ζωγραφική με λάδια.
Καταγίνηκα και με την πλαστελίνη διαπιστώνοντας ότι είναι ένα άριστο μέσον δημιουργίας τόσο πινάκων, απλώνοντας την και ζωγραφίζοντας με τα δάκτυλα πάνω σε κόντρα πλακέ συνήθως, όσο και μορφών (μικρογλυπτική).
Η ομορφιά "φυτρώνει" παντού, ακόμη και στα πιο απίθανα μέρη! Υπάρχουν άνθρωποι, πολύ σπουδαίοι, χωρίς καμία υποστήριξη και είναι έρμαια των διαθέσεων της "σόλας" του κάθε περαστικού. Μερικοί, επιλέγουν κατόπιν γνώσεως, να είναι "μοναχικές παπαρούνες" και ας γνωρίζουν τους κινδύνους... έχουν την υπερηφάνεια τους "αλλά Συρανό".
Μοναχική παπαρούνα
....................
Στο παγκάκι, νωχελικά, ατενίζοντας τον ορίζοντα
μαγεμένος από το ηλιοβασίλεμα.
Ένοιωθα ευφορία κι ως συνήθως άναψα...
Ο καπνός μπροστά μου δεν μπορούσε να χαλάσει την εικόνα, σταθερά μαγευτική!
Σουρούπωσε και είπα να την κάνω,
αρκετά ρέμβασα, είχα και διάβασμα.
Έσβησα το τελευταίο τσιγάρο με το παπούτσι
με τη γνωστή κίνηση.
Χαλάστηκα όμως αμέσως !
Σβήνοντας το, είχα πατήσει και μια ροζ παπαρούνα,
απ' αυτές που μοναχικά φυτρώνουν στα πιο απίθανα μέρη
