ΕΥΒΟΕΙΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ: Ο Γιώργος Βουτσάς απαγγέλλει Κ.Π.Καβάφη

Φωνές (1904)

.............

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες

εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι

για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρα μας ομιλούνε·

κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν

ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας --

σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει...

Voices (1904)

.............

Ideal and beloved voices

of those who are dead, or of those

who are lost to us like the dead.

Sometimes they speak to us in our dreams;

sometimes in thought the mind hears them.

And with their sound for a moment return

other sounds from the first poetry of our life -

like distant music that dies off in the night.

................................................

Ποίηση: Κώστας Καβάφης

Poet: Constantine P. Cavafy (1863 - 1933)

Απαγγελία: Γιώργος Βουτσάς

Recitation: giorgos voutsas

Οπτικοποίηση: Γιώργος Βουτσάς

visualization: giorgos voutsas

music:Vallerie Project-Untitled 2 (a part of it)

Translation: George Barbanis

.......................................................................................................................................................................

Κεριά (1899)

............

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα —

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Candles (1899)

..............

The days of our future stand in front of us

like a row of little lit candles --

golden, warm, and lively little candles.

The days past remain behind us,

a mournful line of extinguished candles;

the ones nearest are still smoking,

cold candles, melted, and bent.

I do not want to look at them; their form saddens me,

and it saddens me to recall their first light.

I look ahead at my lit candles.

I do not want to turn back, lest I see and shudder

at how fast the dark line lengthens,

at how fast the extinguished candles multiply.

.................................................

Ποίηση: Κώστας Καβάφης

Poet: Constantine P. Cavafy (1863 - 1933)

Απαγγελία: Γιώργος Βουτσάς

Recitation: giorgos voutsas

Οπτικοποίηση: Γιώργος Βουτσάς

visualization: giorgos voutsas

music: D.R Subramaniam-Stephan Grappelli - Memories

Translation: George Barbanis

..........................................................................................................................................................................

Τείχη (1896)

............

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Αλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Walls (1896)

............

Without consideration, without pity, without shame

they have built great and high walls around me.

And now I sit here and despair.

I think of nothing else: this fate gnaws at my mind;

for I had many things to do outside.

Ah why did I not pay attention when they were building the walls.

But I never heard any noise or sound of builders.

Imperceptibly they shut me from the outside world.

..................................................

Ποίηση: Κώστας Καβάφης

Poet: Constantine P. Cavafy (1863 - 1933)

Απαγγελία: Γιώργος Βουτσάς

Recitation: giorgos voutsas

Οπτικοποίηση:Γιώργος Βουτσάς

visualization: giorgos voutsas

music: Peer Raben - Berlin Alexanderplatz - Original Soundtrack - Rainer Werner Fassbinder

Translation: George Barbanis

......................................................................................................................................................................

Όσο μπορείς (1913)

................................

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική

As much as you can (1913)

..............................................

Even if you cannot shape your life as you want it,

at least try this

as much as you can; do not debase it

in excessive contact with the world,

in the excessive movements and talk.

Do not debase it by taking it,

dragging it often and exposing it

to the daily folly

of relationships and associations,

until it becomes burdensome as an alien life.

........................................

Ποίηση: Κώστας Καβάφης

Poet: Constantine P. Cavafy (1863 - 1933)

Απαγγελία: Γιώργος Βουτσάς

Recitation: giorgos voutsas

Οπτικοποίηση:Γιώργος Βουτσάς

visualization: giorgos voutsas

music: music: D.R Subramaniam-Stephan Grappelli - Illussion

Translation: George Barbanis

......................................................................................................................................................................

Che' fece .... il gran rifiuto (1901)

..............................................................................................

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε.

Φανερώνεται αμέσως όποιος τό ‘χει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’ όχι, το σωστό, εις όλην την ζωή του.

Che' fece .... il gran rifiuto (1901)

.......................................

To certain people there comes a day

when they must say the great Yes or the great No.

He who has the Yes ready within him

immediately reveals himself, and saying it he follows

his honor and his own conviction.

He who refuses does not repent. Should he be asked again,

he would say no again. And yet that no --

the right no -- crushes him for the rest of his life.

.....................................

Ποίηση: Κ.Π. Καβάφης
Poet: Constantine P. Cavafy (1863 - 1933)
Απαγγελία-Οπτικοποίηση: Γιώργος Βουτσάς
Recitation-visualization: giorgos voutsas
music:L.V.Beethoven - Symphony 6 - IV. Storm

Translation in English: George Barbanis

......................................................................................................................................................................

Ιθάκη (1910)

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·

να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·

σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.

Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·

και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Ithaka (English)

................

When you set out on the journey to Ithaca

pray that the road be long,

full of adventures, full of knowledge.

The Laistrygonians and the Cyclopes,

the raging Poseidon do not fear:

you’ll never find the likes of these on your way

if lofty be your thoughts,if rare emotion

touches your spirit and your body.

The Laistrygonians and the Cyclops,

the fierce Poseidon—you will not encounter,

unless you carry them along within your soul,

unless your raises them before you.

Pray that the road be long

that there be many of summer morning,

when with that delight, what joy,

you'' enter into harbors you have not yet seen;

that you stop at Phoenician emporia

and acquire all the fine wares,

mother of pearl and coral, amber and ebony,

and pleasureable perfumes of every kind,

as many pleasureable perfumes as you can;

that you visit many Egyptian city

to learn and learn again from lettered men.

Always keep Ithaka in your mind.

To arrive there is your destination.

But do not rush the voyage in the least.

Better it lasts for many years,

and once you are old, cast anchor on the isle,

rich with all you've gained along the way

not expecting Ithaka to give you wealth.

Ithaka gave you the wondrouw voyage:

Without her you would not have set out.

But she has nothing to give you anymore.

If you then find her poor, Ithaka has not deceived you.

As wise as you have come to be, with such experience,

by now you'll realised what Ithakas signify.

Ποίηση: Κ.Π.Καβάφης

απαγγελία- οπτικοποίηση: Γιώργος Μ. Βουτσάς

μετάφραση εις την αγγλικήν : George Barbanis

Poetry: K.P. Cavafy

recitation - visualization: Giorgos Voutsas

English translation: George Barbanis

..................................................................................................................................................................

Η Σατραπεία (1910)

..................

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος

για τα ωραία και μεγάλα έργα

η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα

ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται·

να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,

και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.

Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις

(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),

και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,

και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη

που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,

και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.

Και σύ τα δέχεσαι με απελπισία

αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.

Αλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει·

τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,

τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·

την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.

Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,

αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία·

και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

The Satrapy (1910)

..................

What a misfortune, although you are made

for fine and great works

this unjust fate of yours always

denies you encouragement and success;

that base customs should block you;

and pettiness and indifference.

And how terrible the day when you yield

(the day when you give up and yield),

and you leave on foot for Susa,

and you go to the monarch Artaxerxes

who favorably places you in his court,

and offers you satrapies and the like.

And you accept them with despair

these things that you do not want.

Your soul seeks other things, weeps for other things;

the praise of the public and the Sophists,

the hard-won and inestimable Well Done;

the Agora, the Theater, and the Laurels.

How can Artaxerxes give you these,

where will you find these in a satrapy;

and what life can you live without these.

Ποίηση: Κ.Π.Καβάφης

απαγγελία- οπτικοποίηση: Γιώργος Βουτσάς

μετάφραση εις την αγγλικήν : George Barbanis

music:L.V.Beethoven - Symphony#7 in A maj op.92

II. Allegretto.

......................................................................................................................................................................

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον (1910)

.................................

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυση τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

The God Abandons Antony (1910)

...............................

When suddenly, at midnight, you hear

an invisible procession going by

with exquisite music, voices,

don’t mourn your luck that’s failing now,

work gone wrong, your plans

all proving deceptive—don’t mourn them uselessly.

As one long prepared, and graced with courage,

say goodbye to her, the Alexandria that is leaving.

Above all, don’t fool yourself, don’t say

it was a dream, your ears deceived you:

don’t degrade yourself with empty hopes like these.

As one long prepared, and graced with courage,

as is right for you who proved worthy of this kind of city,

go firmly to the window

and listen with deep emotion, but not

with the whining, the pleas of a coward;

listen—your final delectation—to the voices,

to the exquisite music of that strange procession,

and say goodbye to her, to the Alexandria you are losing.

.............................................................

Poetry: C.P. Cavafy

music: Wolfgang Amadeus Mozart - Requiem

recitation-visualization: Giorgos Voutsas

(translated by Edmund Keeley/Philip Sherrard)

......................................................................................................................................................................

Δέησις (1898)
..............

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.-
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και να ’ν’ καλοί καιροί -

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αφτί.
Αλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θά ’λθει πια ο υιός που περιμένει.

Supplication (1898)
...................

The sea took a sailor to its depths.--
His mother, unsuspecting, goes and lights
a tall candle before the Virgin Mary
for his speedy return and for fine weather --
and always she turns her ear to the wind.
But while she prays and implores,
the icon listens, solemn and sad,
knowing that the son she expects will no longer return.