Βιογραφικό - Θεόφιλος Αιγινήτης
Πεζά
. . .
Ο προστάτης
Ανν παρήήλθον οι χρόονοι εκείνοιοιοι...
Όταν κοιτάξω τον καθρέφτη και το πόσο γεμάτο είναι το βιβλιάριο ασθενείας του ΤΕΒΕ, καταλαβαίνω πως το αν, δεν χρειάζεται πλέον.
Το ότι παρήλθαν είναι γεγονός.
Το πότε όμως παρήλθον ομολογώ πως δεν το πήρα χαμπάρι.
Νόμιζα πως το μέλλον είναι μια τεράστια απόσταση που το τέλος της είναι κάτι το πολύ μακρινό καθώς σαν νέος κοίταζα μόνο μπροστά.
Όταν όμως σε κάποιο σημείο της διαδρομής κοίταξα και προς τα πίσω, διαπίστωσα πως το παρελθόν είναι πολύ, μα πάρα πολύ κοντινό. Χθεσινό !
Στη διαδρομή όμως επέρχονται φθορές και έτσι εκτός από τον οδοντίατρο, τον οφθαλμίατρο, τον καρδιολόγο, τον γαστρεντερολόγο, τον αιματολόγο, την μικροβιολόγο, χρειάστηκε να πάω και στον ουρολόγο!
Αυτόν δεν τον υπολόγιζα γιατί πίστευα πως είμαι άτρωτος στο σημείο αυτό και την ειδικότητά του δεν θα την χρειαζόμουν ποτέ.
Έλα μου όμως που αυτή η θεωρητικά άτρωτη απόληξη του σώματός μου άρχισε να με ταλαιπωρεί και να με υποχρεώνει στην τρεχάλα να βρω VC το ταχύτερο για πρόσκαιρη ανακούφιση .
Βαρέθηκα την τρεχάλα και το ξενύχτι και έτσι θέλοντας και μη βρέθηκα ενώπιον του ουρολόγου και μου λέει στην ψύχρα σκύψε. Ρε γιατρέ το να λες σε ένα άντρα σκύψε δεν είναι τιμητικό γι' αυτόν.
Για την ουρολογική εξέταση είναι απαραίτητο να σκύψετε μου απαντάει.
Τι να κάνω κι' εγώ, αφού δε γίνεται αλλιώς, έριξα το παντελόνι και τα μούτρα μου κάτω και έσκυψα αφού δε γινόταν να αποφύγω αυτή την ξευτίλα.
Έχετε προστάτη αποφαίνεται εμβριθώς.
Εγώ προστάτη; Τι είμαι εγώ γιατρέ καμιά πουτάνα, για να έχω προστάτη;
Μου εξήγησε πως ο προστάτης είναι μια πάθηση που παθαίνουν ανυπερθέτως όλοι οι άντρες όταν γεράσουν. Χρειάζεστε χειρουργείο.
Εδώ στο ιατρείο του ουρολόγου διαπίστωσα πως το μακρινό μέλλον έγινε αυτομάτως κοντινό. Γέρασες μου είπε!
Πόσο κοντινό και πόσο ακόμα μακρινό είναι, κανένας δεν το ξέρει.
Κατάλαβα όμως πως "παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι των ερώτων φαιδρά εποχή", έτσι υπέστειλα το μπαϊράκι μου και τράβηξα μοιραία το δρόμο του πεπρωμένου
Ήθελα δεν ήθελα, αφού η έρμη η ανάγκη το πρόσταζε και βρέθηκα σε διακεκριμένο χειρουργό επίκουρο καθηγητή, με σπουδές στα καλλίτερα ευρωπαϊκά ουρολογικά κέντρα και ιδιαίτερα αυτά της Γερμανίας.
Έχετε άμεση ανάγκη επεμβάσεως γιατί κινδυνεύει η κύστης σας και τα νεφρά σας μου είπε. Για πότε βρέθηκα με καθετήρα και σακουλάκι για τα ούρα κρεμασμένο στο μπατζάκι μου δεν το πήρα χαμπάρι. Αισθάνθηκα σα μελλοθάνατος.
Ελάτε την Παρασκευή για εισαγωγή στον πρώτο όροφο του "Λαϊκού".
Με έπιασε τρόμος. Στις ειδήσεις και σε διάφορα ρεπορτάζ στην τηλεόραση έχω ακούσει τα μύρια όσα για τις ελλείψεις και την κακή λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων και πως για να χειρουργηθείς χρειάζεσαι οπωσδήποτε "φακελάκι" ειδ' άλλως πας καλιά σου.
Επί του θέματος αυτού δεν τόλμησα να κάνω κουβέντα και άφησα το θέμα να τσουλήσει αδιευκρίνιστο.
Χρήμα για ιδιωτικό νοσοκομείο ούτε σκέψη.
Την Παρασκευή πήρα λοιπόν το βιβλιάριο του πάλαι ποτέ ΤΕΒΕ, τον ιατρικό μου φάκελο για όσα έχω μέχρι τώρα περάσει, τα μπαγάζια μου και βρέθηκα στα εξωτερικά ιατρεία του "Λαϊκού Νοσοκομείου".
Με παρέλαβε ένας βοηθός του επίκουρου καθηγητή και άρχισε ο προεγχειριτικός έλεγχος. Μου πήρε δυο σύριγγες αίμα και με έστειλε να βγάλω ακτινογραφία θώρακος, να πάω στον καρδιολόγο, να πάω στην αναισθησιολόγο η οποία με εξέπληξε με την ευγένειά και την καλοσύνη της , να πάω, να πάω, έχασα το λογαριασμό και δε θυμάμαι που αλλού πήγα. Χαμός.
Οι διάδρομοι γεμάτοι κόσμο για εισαγωγή, να κρατάνε τα σακουλάκια για τη συλλογή των ούρων, και οι συνοδοί τους φακέλους και τα μπαγάζια.
Οφείλω να ομολογήσω πως υπήρχε μια τάξις και γρήγορη εξυπηρέτηση και έτσι δεν αγανακτούσε κανένας.
Τελειώσανε οι εξετάσεις χωρίς να ξοδέψω ούτε ένα ευρώ, αλλά αντί για εισαγωγή που εγώ περίμενα να γίνει μου είπαν να επανέλθω την Κυριακή το μεσημέρι.
Πήραμε με τη γυναίκα μου ένα ταξί και φύγαμε το συντομότερο μπας και το μετανιώσουν. Ένοιωσα σα να πήρα αναστολή της αναπόφευκτης εκτελέσεώς μου.
Είναι περίεργη η ψυχολογία του ασθενούς, που ενώ ξέρει πως δεν πρόκειται να γλυτώσει την επέμβαση που είναι για το καλό του, προσπαθεί να την αποφύγει.
Την Κυριακή το μεσημέρι που λέτε βρέθηκα μπροστά στο γκισέ του γραφείου της προϊσταμένης, της είπα το όνομά μου, μου φόρεσε ένα βραχιολάκι με όλα τα στοιχεία μου και βρέθηκα στο θάλαμο 342 με άλλους τρείς συγκατοίκους.
Ο εξ ευωνύμων μου ένας τύπος από την Ρωσία που δεν ήξερε γρι από ελληνικά, όλη μέρα δεν έκλεινε το στόμα του με κα να δυο εναλλασσόμενους επισκέπτες που είχε και το νυχτερινό ροχαλητό του έμοιαζε κάτι μεταξύ βρυχηθμού λευκής αρκούδας και ουρλιαχτό λύκου της ασιατικής στέπας.
Ο εκ δεξιών μου τύπος, ένας βαμμένος Ολυμπιακός που έβγαζε το ψωμί του από ένα μαγαζί που είχε δίπλα στο γήπεδο της Λεωφόρου παριστάνοντας τον Παναθηναϊκό και ακόμα πάρα δίπλα ένας δάσκαλος από την Μυτιλήνη με άσπρη γενειάδα, κάτι μεταξύ Σωκράτη και Αριστοτέλη. Συμπαθητικοί άνθρωποι, περαστικά τους και από δω και πέρα να ναι καλά.
Οι νοσηλεύτριες και οι νοσηλευτές μπαινοβγαίνουν στο θάλαμο πότε για θερμομέτρηση με κάτι περίεργα θερμόμετρα σαν σεσουάρ, με αυτά σε σημαδεύανε στο κούτελο ή στο λαιμό, αυτά κάνανε ένα μπιπ και μετρούσαν την θερμοκρασία μου, πότε να μοιράσουν μέσα σε φακελάκια τα φάρμακα που έπρεπε να πάρει ο καθένας μας, και πότε να αλλάξουν τους ουροσυλλέκτες. Εγώ ποτέ δεν πάτησα το κουμπί για να καλέσω κάποιον από το νοσηλευτικό προσωπικό γιατί δεν χρειάστηκε. Πάντα κάποιος υπήρχε να μου παρασταθεί.
Γιατροί ερχόντουσαν να προετοιμάσουν τους ασθενείς για το χειρουργείο παίρνοντας το ιστορικό τους, μαζεύοντας και ότι προηγούμενες εξετάσεις είχε ο καθένας μας.
Το ουρολογικό τμήμα του "Λαϊκού νοσοκομείου" απ' ότι έπεσε στην αντίληψή μου λειτουργούσε άψογα χωρίς ελλείψεις, με πλούσιο φαγητό, που αν του έβαζες στη ζούλα και λίγο αλατάκι και μπόλικο λεμονάκι ήταν πολύ καλλίτερο από αυτά τα αηδιαστικά μαγειρέματα που παρουσιάζουν όλα τα κανάλια της διαπλοκής, να βλέπει και να χορταίνει ο κόσμος μόνο με θέαμα και όχι με ουσία.
Άρχισε να νυχτώνει κι' εγώ ανάσκελα στο κρεβάτι κοίταζα το ταβάνι χωρίς να σκέφτομαι τίποτα...
Κύριε Αιγινήτη έχετε τον αριθμό 7 στη σειρά των χειρουργείων με πληροφόρησε μια φωνή και εξαφανίστηκε για να εμφανιστή ο δήμιος με ένα πλαστικό μπουκαλάκι στο χέρι. Καλέ μου άνθρωπε που έλεγε κι' ο μακαρίτης ο Βέγγος, τι είναι πάλι αυτό;
Γυρίστε στο πλάι και θα καταλάβετε.
Κατάλαβα πως το κλύσμα εδώ το λέγανε ένεμα.
Έδιωξα την καημένη τη γυναίκα μου να πάει σπίτι να ξεκουραστεί γιατί είχε ξεροσταλιάσει όλη μέρα δίπλα μου.
Τέλος πάντων αφού υπέστην όλη την προετοιμασία του χειρουργείου, έκλεισα τα μάτια μου περιμένοντας με δέος την αυριανή μέρα.
Πέρασε η ώρα, οι επισκέπτες αραίωσαν, οι τηλεοράσεις του νοσοκομείου, όχι νοικιασμένες, άρχισαν να κλείνουν μία μία και ο Υμηττός αχνοφαινόταν στο βάθος του παραθύρου.
Ο Μορφέας με πήρε στην αγκαλιά του παρέα με ένα ανήσυχο όνειρο γεμάτο αγωνία για το αύριο.
Μες της νύχτας τη σιγαλιά, να σου ξαφνικά ροχαλίζοντας ο εξ ευωνύμων μου Ρώσος, να εξαπολύει την αγέλη των λύκων και την αρκούδα να ταράξουν τον ύπνο μου. Ο εκ δεξιών μου Ολυμπιακός νόμιζε πως βρισκόταν στο στάδιο Καραϊσκάκη παριστάνοντας το ατμοσίδερο και ο δάσκαλος πιο πέρα εμιμείτο την αγελάδα που έβαλε στη φάρμα που έχει, εκεί κάτω στην ειδυλλιακή Μυτιλήνη.
Κι' εγώ σίγουρα θα ροχάλιζα αλλά δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς, γιατί την ώρα που ροχάλιζα κοιμόμουν και δεν άκουγα τίποτα.
Πουρνό πουρνό κατά τις έξι μας ξυπνάει η ευγενική φωνή μιας ξανθιάς καθαρίστριας που μας ευχήθηκε καλή μας μέρα.
Αφού το είπε πως θα είναι καλή η μέρα ας το πάρουμε κι' έτσι. Για να το λέει έτσι θα είναι !
Κατά τις επτά και είκοσι η φωνή της προϊσταμένης παρακαλούσε τους συνοδούς να πάνε στο σαλονάκι.
Επτά και είκοσι πέντε, να σου ο κύριος καθηγητής με τα χέρια πίσω στη μέση, είπε μια ψυχρή καλή μέρα και πίσω του ακολουθούσε το τσούρμο του επιτελείου του και των φοιτητών.
Ο υπεύθυνος του θαλάμου κάτι του ψιθύριζε, άκουγε ανέκφραστος και ξανά πάλι τα ίδια στα άλλα τρία κρεββάτια μέχρι που έκλεισαν πίσω την πόρτα και μας άφησαν στην αγωνία μας.
Στις οχτώ η ώρα να σου και ο κύριος επίκουρος καθηγητής που είχε αναλάβει την δική μου επέμβαση και στο διπλανό μου ατμοσίδερο, παρέα με τον βοηθό του.
Μας είπε κι' αυτός μια καλημέρα που μόλις ακούστηκε. Στάθηκε μπροστά στο κρεββάτι μας, έριξε μια ματιά στο διάγραμμα που ήταν κρεμασμένο στη βάση του κρεββατιού και έκανε να φύγει.
Έχω ακούσει πως οι χειρουργοί γενικώς έχουν ιππεύσει τον παιδικόν ίππον και νομίζουν πως είναι Θεοί, τώρα όμως το διαπίστωσα και από μόνος μου, πως όσα είχα ακούσει δεν ήταν υπερβολικά και άδικα.
Δεν άντεξα και του είπα: γιατρέ μου εκτός από την καλημέρα που μας είπατε, στα κρεββάτια, εκτός από διαγράμματα υπάρχουν ασθενείς που περιμένουν από εσάς μια καλή κουβέντα να πάρουμε θάρρος, να μας πείτε να μην ανησυχούμε και πως όλα θα πάνε καλά.
Με κοίταξε επιτιμητικά. Εμείς κύριε Αιγινήτη κάνουμε ιατρική και όχι πολιτική...
Μα γιατρέ μου η ιατρική δεν σας απαγορεύει να δείξετε και λίγη ανθρωπιά...
Μου υπομειδίασε και εξαφανίστηκε μαζί με τον βοηθό του κλείνοντας την πόρτα.
Τους λείπει η ανθρωπιά, η ζεστασιά να πλησιάσουν τον τρομαγμένο ασθενή τους, να του δώσουν λίγο κουράγιο με ένα καλό λόγο, με ένα φιλικό χτύπημα στον ώμο για να πάρει κουράγιο στην δοκιμασία που τον περιμένει.
Να του προσφέρουν την ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά και να ηρεμίσει.
Ένιωσα σα να βρισκόμουν σε αεροπλάνο και από τα μεγάφωνα ακούγεται η λέξις προσδεθείτε. Υπακούς χωρίς καμιά αντίρρηση και από κει και πέρα η ζωή σου κρέμεται από την ικανότητα του πιλότου.
Κύριε καθηγητά, πέρα από τις ευχαριστίες μου για την άψογη επέμβαση που μου κάνατε, δεν έχω να σας προσάψω καμιά κατηγορία, όπως φιλοχρηματία, που άπ' ότι ακούω έχουν πολλοί συνάδελφοί σας απαιτώντας φακελάκια.
Για ένα πράγμα μόνο θέλω να σας παρακαλέσω. Δεν πρόκειται να θιγεί το επιστημονικό σας κύρος με το να πείτε ένα παρήγορο λόγο στον ασθενή σας. Δώστε του λίγο κουράγιο πως το ταξίδι της επεμβάσεως θα το κάνετε παρέα, πως θα νοιάζεστε για την θεραπεία του και χαμογελάστε του.
Η αντίδρασή του όταν σας κοιτάει με ευγνωμοσύνη στα μάτια, θα είναι μια ευχάριστη εμπειρία και πως οι κόποι και οι θυσίες τόσων ετών σε σπουδές για την βοήθεια των συνανθρώπων σας πιάσανε τόπο.
Τη σκαπούλαρα το ΄71 που έπαθα διάτρηση στομάχου και συνεχίστηκε η ταλαιπωρία μου με αλλαγή βαλβίδας της αορτής, με επέμβαση καταρράκτη και στα δύο μάτια, με ίκτερο και διάνοιξη του χοληδόχου πόρου, εν συνεχεία αφαίρεση χολής με παράλληλη συρραφή σε τρεις κοίλες που είχα και τοποθέτηση πλέγματος, και τώρα με την αφαίρεση του προστάτη.
Ένας γιατρός εκτός νοσοκομείου γύρω στα τριανταπέντε, που είδε το ιστορικό μου, μου είπε.
Απορώ κύριε Αιγινήτη με τόσα που έχετε περάσει, πως ζείτε!
Τι να του πω τώρα εγώ; Πως το μέλλον είναι πολύ κοντινό, κι' ας φαίνεται πολύ μακρινό δε θα με καταλάβει λόγω ηλικίας.
Στην ηλικία που είμαι δεν έχω και καμιά άλλη επέμβαση να κάνω εκτός αν φάω καμιά τούμπα και σπάσω κανα κόκκαλο.
Αλλά όπως όλοι θα ξέρετε " ο γέρος θα πάει ή από χέσιμο ή από πέσιμο ".
Άντε και καλή ψυχή.
2014/12/01
Από μια εκδρομή στο απολιθωμένο δάσος της Κερασιάς.
Στην ονειρεμένη Βόρεια Εύβοια στο δρόμο που περνάει από τον όσιο Δαβίδ και μετά από το μικρό καταρράκτη του Δρυμώνα η διαδρομή συνεχίζεται μέσα από σκιερά πλατάνια.
Καθώς ανηφορίζουμε πρός την Ιστιαία, μου έκανε εντύπωση το πρανές του δρόμου που ήταν από άμμο και στρογγυλά βότσαλα. Αναρωτήθηκα τι γύρευαν άμμος και βότσαλα πάνω στο βουνό! Πρέπει το σημείο αυτό σε κάποια εκατομμύρια χρόνια πριν, να ήταν κοίτη ποταμού και οι πέτρες να στρογγυλέψανε με την τριβή από το νερό που κυλούσε. Ή να ήταν θάλασσα και τα κύματα να δημιούργησαν την άμμο και τα βότσαλα. Μπορούμε να φανταστούμε τι τεράστιες ανακατατάξεις έγιναν στην περιοχή και ο πυθμένας της θάλασσας να βρέθηκε στην κορυφή του βουνού. Δεν θα περιγράψω την ομορφιά του τοπίου και θα πάω κατευθείαν στο μικρό χωριό της Κερασιάς που βρίσκεται στο δρόμου της Αιδηψού πρός Ιστιαία.
Μέσα σε μια καταπράσινη ρεματιά υπήρχε μια μικρή πλατειούλα και ένα μικρό μαγαζί που πούλαγε από καφέδες, αναψυκτικά, ποτά μέχρι και είδη μπακαλικής.
Αυτά που σας περιγράφω συνέβησαν περίπου πριν από είκοσι χρόνια.
Με την παρέα μου καλημερίσαμε τους χωρικούς που συναντήσαμε εκεί και καθίσαμε και μείς να πάρουμε ένα αναψυκτικό γιατί είχε κολλήσει το στόμα μας από την δίψα. Τι να σου κάνει όμως ένα αναψυκτικό μέσα στην Αυγουστιάτικη κάψα και κατεβάσαμε ο καθένας και δυο τρία ποτήρια από το παγωμένο κρυστάλλινο νερό της πηγής. Από ένα φίλο είχα ακούσει κάτι που μέχρι τότε δεν το ήξερα, πως στην Κερασιά υπάρχει απολιθωμένο δάσος.
Έπιασα την κουβέντα με τους θαμώνες ας πούμε του καφενείου και μου επιβεβαίωσαν την ύπαρξή του και πως τα χωράφια λίγο πιο πάνω είναι γεμάτα με απολιθωμένα κομμάτια ξύλου.
Και πράγματι στον γυρισμό σταμάτησα στα χωράφια όπως μου είχαν πει και δεν δυσκολεύτηκα να βρω αρκετά τέτοια απολιθωμένα ξύλα και μπήκα στον πειρασμό και πήρα ένα για ενθύμιο. (φωτογραφία). Πάντως είναι κρίμα να βρίσκεται αυτός ο θησαυρός πεταμένος και απροστάτευτος στα χωράφια. Όταν γύρισα στην Αθήνα και το έπλυνα από τα χώματα, είδα ένα κομμάτι ξύλου αλλά πολύ βαρύτερο κι’ από πέτρα. Το έδειξα σε ένα φίλο καθηγητή στην έδρα της γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μαζί με κάτι πολύχρωμα βότσαλα που είχα μαζέψει από την παραλία των Ροβιών γιατί μου είχαν κάνει εντύπωση.
Μου είπε λοιπόν πως το απολιθωμένο κομμάτι ξύλου που είχα, είναι περίπου είκοσι εκατομμυρίων χρόνων και τα βότσαλα περίπου διακοσίων εκατομμυρίων χρόνων και έχουν βγει από τα έγκατα της γης. Την Εύβοια και την Βοιωτία τις χωρίζει ο Ευβοϊκός με το στενό του Ευρίπου με τα περίφημα τρελλά νερά του που πάνε έξη ώρες πρός Βορρά και έξη ώρες προς Νότο. Εδώ υπάρχει το πολύ επικίνδυνο ρήγμα της Αταλάντης που δίνει σεισμούς πάνω από 6 ρίχτερ. Οι Διόδωρος Σικελιώτης και ο Θουκυδίδης γράφουν για ένα μεγάλο σεισμό που έγινε το 426 π. Χ όπου καταστράφηκε η πρωτεύουσα των Οπουντίων Λοκρών στην Βοιωτία και σήμερα φαίνονται στην παραλία της Λάρυμνας ογκόλιθοι μέσα στη θάλασσα απομεινάρια της αρχαίας πόλης. Από την μεριά της Εύβοιας βυθίστηκαν στα νερά του Ευβοϊκού αι αρχαίαι Οροβίαι όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης. Ένας ακόμα μεγάλος σεισμός έγινε το 396 π.Χ και ένας ακόμα μεγαλύτερος το 1894. Οι θερμές ιαματικές πηγές της Αιδηψού και των Καμένων Βούρλων οφείλουν την ύπαρξή τους στο ρήγμα της Αταλάντης.
Η Βόρεια Εύβοια είναι φημισμένη για τα ιαματικά λουτρά της Αιδηψού από τα αρχαία χρόνια που και ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Σίλλας πήγαινε εκεί για να θεραπεύσει την ποδάγρα από την οποία έπασχε. Υπάρχει και ο θρησκευτικός τουρισμός με το μοναστήρι του οσίου Δαβίδ και στο Προκόπι το λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου.
Καθώς διαβάζω στο “Εύβοια TV” γίνεται μια προσπάθεια μέσα από τα προγράμματα της Ουνέσκο να γίνει ένα μουσείο φυσικής ιστορίας που θα γίνει πώλος έλξεως τουριστών μαζί με τα άλλα είδη τουρισμού που προσφέρεται η Εύβοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου