Μετάφραση από τα γαλλικά Γ. Ι. Σταμελάκος.
Ο αδελφικός μου φίλος μεταφράζοντας σημαντικούς ποιητές.
Τον ευχαριστώ!
Γιώργος Βουτσάς.
Robert Desnos (1900-1945)
Réveils
............
............
Il est étrange qu'on se réveille parfois en pleine nuit
En plein sommeil quelqu'un a frappé à une porte
Et dans la ville extraordinaire de minuit de mi-réveil et de
mi-souvenir des portes cochères retentissent lourdement de rue en rue
Qui est ce visiteur nocturne au visage inconnu
que vient-il chercher que vient-il espionner
Est-ce un pauvre demandant pain et gîte
Est-ce un voleur est-ce un oiseau
Est-ce un reflet de nous-mêmes dans la glace
Qui revient d'un abîme de transparence
Et tente de rentrer en nous
Il s'aperçoit alors que nous avons changé
que la clef ne fait plus manœuvrer la serrure
De la porte mystérieuse des corps
Même s'il n'y a que quelques secondes qu'il nous a
quitté au moment troublant où l'on éteint la lumière
Que devient-il alors
Où erre-t-il ? souffre-t-il ?
Est-ce là l'origine des fantômes ?
l'origine des rêves ?
la naissance des regrets?
Ne frappe jamais plus à ma porte visiteur
Il n'y pas place à mon foyer et dans mon cœur
Pour les anciennes images de moi-même
Peut-être me reconnais-tu moi
je ne saurai jamais te reconnais-tu
Ξυπνήματα
...................
...................
Παράξενο πώς μερικές φορές ξυπνάς
Στη μέση της νύχτας πώς στο μέσο του ύπνου
Κάποιος έχει χτυπήσει μια πόρτα.
Και στην παράξενη πόλη του μεσονυχτιού
Του μισο-ξυπνήματος της μισο-μνήμης
Βαριές πύλες αντηχούν από δρόμο σε δρόμο
Ποιος είναι τούτος ο νυχτερινός επισκέπτης με τ΄ άγνωστο πρόσωπο
Τι ζητά τι κατασκοπεύει
Είναι φτωχός που στέγη και ψωμί γυρεύει
Είναι κλέφτης είναι πουλί
Είναι το είδωλό μας στον καθρέφτη
Που ΄ρχεται από μια διάφανη άβυσσο
Και μέσα μας πασχίζει πάλι να γλιστρήσει
Τότε καταλαβαίνει πως έχουμε αλλάξει
Πως το κλειδί δεν στρέφει πια την κλειδαριά
Της μυστηριακής πύλης των σωμάτων
Ακόμη κι΄ αν ελάχιστα μας άφησε
Σε ώρα βασανιστική τότε που σβήστηκε το φως
Τι γίνεται τότε αυτός
Που να περιπλανιέται; άραγε υποφέρει;
Είναι αυτό των φαντασμάτων η αρχή;
Η μήτρα των ονείρων;
Η γέννηση της θλίψης;
Μη χτυπάς πια τη πόρτα μου επισκέπτη
Δεν έχει χώρο σπίτι μου ή στην καρδιά μου
Για τις παλιές εικόνες του εαυτού μου
Ίσως εσύ να με αναγνωρίζεις
Πώς τον εαυτό σου συ αναγνωρίζεις ποτέ μου δεν θα μάθω.
..............................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου