Τα παλιά τα τραίνα
..............................................
Τα παλιά τα τραίνα, αυτούς τους μουτζούρηδες, τα αγάπησα πολύ!
Τα περίμενα με ανυπομονησία και λαχτάρα, ανεξαρτήτως καιρού, εκεί... πάντα έξω από τις πνιγηρές αίθουσες αναμονής. Απολάμβανα το δροσερό αγέρι και τη βροχή ακόμα, μέχρι να έρθει στα αυτιά μου το μαγικό τους " του! του! τοοοού! ", καθώς προσέγγιζαν τον σταθμό.
Λες και έρχονταν να πάρουν μόνο εμένα και ένοιωθα απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη!
Δεν περίμενα να σταματήσουν εντελώς και σαλτάροντας μέσα με τύλιγε πέπλο μαγικό.
Δε βιαζόμουν ποτέ να τακτοποιηθώ! Απολάμβανα την κάθε στιγμή, ακόμη και την αναζήτηση του κουπέ. Να πω την αλήθεια το λάτρευα μισογεμάτο, αλλά και πάλι δε δυσανασχετούσα στο στριμωξίδι. Παρατηρούσα προσεκτικά τους κάθε λογής επιβάτες ανυπομονώντας για την αναχώρηση, που την υποδήλωναν οι καταπληκτικοί ήχοι του κλεισίματος στις πόρτες και του ατμού, καθώς ξεφυσούσε η μηχανή για να πάρει δύναμη, να μας ταξιδέψει...
Το ταξίδι το έβλεπα πάντα σαν μια περιπέτεια, όπου στη φαντασία μου προβαλλόταν σκηνές με ινδιάνους καλπάζοντας με τα άλογα τους παράλληλα και βγάζοντας πολεμικές ιαχές.
Από μικρός είχα επηρεαστεί από τις ιστορίες της Δύσεως, της αμερικανικής, διαβάζοντας μανιωδώς τα "Κλασσικά Εικονογραφημένα" από το περίπτερο του Γιάννη, του Μαριού.
Μου άρεσε να ταξιδεύω τον χειμώνα, να με κτυπάει ο παγωμένος αγέρας από το μόλις κατεβασμένο παραθύρι του διαδρόμου και το τοπίο να εναλλάσσεται κάτω από τη σκέπη των σύννεφων.
Παρατηρούσα και τα πουλάκια στα σύρματα τα οποία μας κοιτούσαν με περιέργεια, καθώς περνούσαμε, ενοχλώντας τα.
Ξεχνιόμουν μερικές φορές εκεί στα παράθυρα του διαδρόμου με αποτέλεσμα , όταν αποφάσιζα να γυρίσω στο κουπέ, να βρίσκω τη θέση μου πιασμένη από κάποιον
που, προφανώς, δεν είχε εισιτήριο!
Άντε μετά να διεκδικείς...τη θέση σου! Είχε πολύ πλάκα!
Έχοντας αποκτήσει την καταστρεπτική για τον άνθρωπο συνήθεια του "καπνίζειν", πόσο μάλλον για έφηβο, απολάμβανα ακόμη και αυτό το ρημάδι εκεί στο ανοικτό παράθυρο.
Δε θυμάμαι αν επιτρεπόταν το κάπνισμα στο κουπέ. Ένοιωθα μάγκας με το να κρέμεται
''ο θάνατος'' από το στόμα μου, ίσως και να έπαιρνα πόζα κινηματογραφικού αστέρα αλλά... μάλλον όχι. Από μικρός δε μ' άρεσε η επίδειξη και ''τα καλάμια''.
Μετά οι μυρωδιές! Έχετε παρατηρήσει πόσες και πόσες μυρωδιές πλανώνται στον αέρα μέσα στο τραίνο;
Μυρωδιές μηχανής, από τα λάστιχα των διαδρόμων, από κακοσυντηρημένες μοκέτες των κουπέ και το σπουδαιότερο οι μυρωδιές των ανθρώπων!
Λογής-λογής μυρωδιές λες και είσαι σε ανθόσπαρτο λιβάδι, με τη διαφορά ότι αυτές μόνο ευωδιαστές δεν ήταν!
Τέλος οι μυρωδιές απ' έξω, από τη γη που διαβαίναμε... όσες προλάβαιναν να μπουν βιαστικά στο τραίνο μας.
Μετά η φωνή του εισπράκτορα, η προειδοποίηση για έλεγχο ή το πλησίασμα σε σταθμό, έως τους ήχους της μηχανής και το σφύριγμα το προειδοποιητικό.
Προσπαθούσα να μένω ξύπνιος... αλλά ήταν πολύ ωραία, καθώς έγερνα το κεφάλι κι αποκοιμόμουν, με όλα αυτά να με νανουρίζουν σαν μικρό παιδάκι.
.............................................................................
..............................................
Τα παλιά τα τραίνα, αυτούς τους μουτζούρηδες, τα αγάπησα πολύ!
Τα περίμενα με ανυπομονησία και λαχτάρα, ανεξαρτήτως καιρού, εκεί... πάντα έξω από τις πνιγηρές αίθουσες αναμονής. Απολάμβανα το δροσερό αγέρι και τη βροχή ακόμα, μέχρι να έρθει στα αυτιά μου το μαγικό τους " του! του! τοοοού! ", καθώς προσέγγιζαν τον σταθμό.
Λες και έρχονταν να πάρουν μόνο εμένα και ένοιωθα απέραντη χαρά και ευγνωμοσύνη!
Δεν περίμενα να σταματήσουν εντελώς και σαλτάροντας μέσα με τύλιγε πέπλο μαγικό.
Δε βιαζόμουν ποτέ να τακτοποιηθώ! Απολάμβανα την κάθε στιγμή, ακόμη και την αναζήτηση του κουπέ. Να πω την αλήθεια το λάτρευα μισογεμάτο, αλλά και πάλι δε δυσανασχετούσα στο στριμωξίδι. Παρατηρούσα προσεκτικά τους κάθε λογής επιβάτες ανυπομονώντας για την αναχώρηση, που την υποδήλωναν οι καταπληκτικοί ήχοι του κλεισίματος στις πόρτες και του ατμού, καθώς ξεφυσούσε η μηχανή για να πάρει δύναμη, να μας ταξιδέψει...
Το ταξίδι το έβλεπα πάντα σαν μια περιπέτεια, όπου στη φαντασία μου προβαλλόταν σκηνές με ινδιάνους καλπάζοντας με τα άλογα τους παράλληλα και βγάζοντας πολεμικές ιαχές.
Από μικρός είχα επηρεαστεί από τις ιστορίες της Δύσεως, της αμερικανικής, διαβάζοντας μανιωδώς τα "Κλασσικά Εικονογραφημένα" από το περίπτερο του Γιάννη, του Μαριού.
Μου άρεσε να ταξιδεύω τον χειμώνα, να με κτυπάει ο παγωμένος αγέρας από το μόλις κατεβασμένο παραθύρι του διαδρόμου και το τοπίο να εναλλάσσεται κάτω από τη σκέπη των σύννεφων.
Παρατηρούσα και τα πουλάκια στα σύρματα τα οποία μας κοιτούσαν με περιέργεια, καθώς περνούσαμε, ενοχλώντας τα.
Ξεχνιόμουν μερικές φορές εκεί στα παράθυρα του διαδρόμου με αποτέλεσμα , όταν αποφάσιζα να γυρίσω στο κουπέ, να βρίσκω τη θέση μου πιασμένη από κάποιον
που, προφανώς, δεν είχε εισιτήριο!
Άντε μετά να διεκδικείς...τη θέση σου! Είχε πολύ πλάκα!
Έχοντας αποκτήσει την καταστρεπτική για τον άνθρωπο συνήθεια του "καπνίζειν", πόσο μάλλον για έφηβο, απολάμβανα ακόμη και αυτό το ρημάδι εκεί στο ανοικτό παράθυρο.
Δε θυμάμαι αν επιτρεπόταν το κάπνισμα στο κουπέ. Ένοιωθα μάγκας με το να κρέμεται
''ο θάνατος'' από το στόμα μου, ίσως και να έπαιρνα πόζα κινηματογραφικού αστέρα αλλά... μάλλον όχι. Από μικρός δε μ' άρεσε η επίδειξη και ''τα καλάμια''.
Μετά οι μυρωδιές! Έχετε παρατηρήσει πόσες και πόσες μυρωδιές πλανώνται στον αέρα μέσα στο τραίνο;
Μυρωδιές μηχανής, από τα λάστιχα των διαδρόμων, από κακοσυντηρημένες μοκέτες των κουπέ και το σπουδαιότερο οι μυρωδιές των ανθρώπων!
Λογής-λογής μυρωδιές λες και είσαι σε ανθόσπαρτο λιβάδι, με τη διαφορά ότι αυτές μόνο ευωδιαστές δεν ήταν!
Τέλος οι μυρωδιές απ' έξω, από τη γη που διαβαίναμε... όσες προλάβαιναν να μπουν βιαστικά στο τραίνο μας.
Μετά η φωνή του εισπράκτορα, η προειδοποίηση για έλεγχο ή το πλησίασμα σε σταθμό, έως τους ήχους της μηχανής και το σφύριγμα το προειδοποιητικό.
Προσπαθούσα να μένω ξύπνιος... αλλά ήταν πολύ ωραία, καθώς έγερνα το κεφάλι κι αποκοιμόμουν, με όλα αυτά να με νανουρίζουν σαν μικρό παιδάκι.
.............................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου