Η Νατάσσα Θάνου, Δόνα Αμαρυλλίς το φιλολογικό όνομα, γεννήθηκε στην Εύβοια, μια κρύα μέρα του Γενάρη, με το πρώτο ξύπνημα, του ήλιου, του ηλιάτορα και το τιτίβισμα των πουλιών, από τότε ο ήλιος όταν βγαίνει, φωτίζει, την καρδιά της και την πλημυρίζει, με ενέργεια και δημιουργία.
Όταν ο ήλιος χάνεται,η καρδιά της μαυρίζει και τότε έρχονται τα αστέρια...
Μετά το Λύκειο Στα ΙΕΚ, αποκτά το δίπλωμα: < Προσχολικής Αγωγής Δραστηριοτήτων Δημιουργίας και Έκφρασης .>
Συνεχίζεται με Ακαδημαϊκή εκπαίδευση στον τομέα της παιδαγωγικής στο Καποδιστριακό :Προσχολική αγωγή και εκπαίδευση :Βιωματική μάθηση και σύγχρονες μέθοδοι αγωγής κι φροντίδας, συμπλήρωμα Πιστοποιητικού Europass, καθώς και στην Φιλοσοφία…
Αποκτά το Πιστοποιητικό Αρχείων Λογοτεχνίας από την Διεθνή Ακαδημία Τέχνης :Ιnternational Art Academy.Το συγγραφικό έργο της είναι στεφανωμένο με βραβεύσεις στην Λογοτεχνία …
Ένα δείγμα από το Λογοτεχνικό της έργο:
Δόνα Λαμπιδόνα δίγλωσση από της εκδόσεις Κέφαλος σε έντυπη μορφή
Καθώς διατίθεται και στο amazon με Αγγλική μορφή. {Γ’ Βραβείο, πεζογραφήματος διηγήματος, από την Unerco} στις 14 Νοεμβρίου 2015, στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο.
Αλέξανδρος ο Μακεδόνας 2022 από της εκδόσεις Κέφαλος σε έντυπη μορφή
Όνειρα χαράς και λύπης: παιδικό παραμύθι σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, από της εκδόσεις: Φυλάτος.
Βιβλία της: σε ηλεκτρονική μορφή:
(πατάτε στους συνδέσμους...)
Παραμύθια:
ΒΡΑΒΕΙΟ: Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ
Αποτελέσματα 1ου Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης Ομίλου UNESCO Ζακύνθου, Κεφαλληνίας και Ιθάκης
27.09.2016
Ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του 1ου Διεθνούς Διαγωνισμού Ποίησης Ομίλου UNESCO Ζακύνθου, Κεφαλληνίας και Ιθάκης για το 2016 με θέμα: «Μια Ωδή στον Διονύσιο Σολωμό».
ΕΠΑΙΝΟΙ
Δόνα Αμαρυλλίς - Της ελευθερίας ποιητή - Νατάσα Θάνου, Νέο Φάληρο
Της Ελευθερίας ποιητή!!
Δόνα Αμαρυλλίς!!
Ω !! μεγάλε, ένδοξε, ποιητή
της ελευθερίας, εμπνευστή!!
Η επανάσταση του εικοσιένα
μεγάλη έμπνευση για σένα!!
Τα λόγια σου, σηκώνουν στον αέρα
την ελληνική μας την σημαία!!
Λόγια που ανεβάζουν, το ηθικό
ψηλά, στον αέρα, τον γαλανό!
Η μια αγάπη του, για την Ελλάδα
εκφράστηκε με το επίσημο εθνικό άσμα!!
Συνοδεύει την σημαία στην έπαρση και υποστολή
και λέγεται με σθένος σε κάθε επίσημη τελετή!!
Η άλλη του αγάπη, για την θρησκεία
εκφράζεται βαθιά μέσα από την πεζογραφία
<<Που σαν θυμίαμα, προσευχή, αναπέμπτουν Θεό
λόγια αγάπης του στο έργο του το συγγραφικό.
Ω!! Σολωμέ, Σίλλερ του Ελληνισμού
με το ύψιστο, της ψυχής σου, πάθους ποιητικού !!
Με τον αγωνιστικό σου φιλελευθερισμό
στο μεγάλο σου έργο το συγγραφικό!!
Τιμή σε σένα με τον <Χρυσό Σταυρό>
για τον αγώνα σου τον ποιητικό.
Στον αγώνα του λαού για ανεξαρτησία
λόγια καρδιάς για την Ελλάδα με αξία!!
Ω!! πρωτεργάτη της Επτανησιακής σχολής
της Δημοτικής μας γλώσσας ο καλλιεργητής.
<Υποτάξου πρώτα στην γλώσσα του λαού
λόγια μεγάλα του μεγάλου Σολωμού!!
. . .
Η Σφραγίδα…
Απ’ την καρδιά σου, φλέβα Ελληνική …
Χτύπησε, σε κάθε άνθρωπο, στην γη…
Έγραψε, με γράμματα, δικά σου …
Με το μελάνι, της καρδιάς σου…
Σκιαγράφησες, χάρτες, ποτάμια…
Με γράμματα ,δικά σου, διαμάντια …
Σαν ποτάμι, μίλησες κελαριστό…
Με τον δικό σου ρυθμό, ξεχωριστό …
Εσύ Χάραξες, πορείες βαθιές …
Γέμισες με νότες, ξεχωριστές…
Πλημμύρισες, θάλασσες, ωκεανούς…
Ζωή, απ’ τους δικούς σου, παλμούς…
Κύματα, ρυθμικά και μελωδικά…
Απ’ την δικιά σου, θαλάσσια αγκαλιά…
Τα κοχύλια, μετέδωσαν τον ρυθμό…
Σε κάθε αυτί, στον κόσμο αυτό…
Πλημμύρισαν, κάθε άμμο της γης …
Κάθε κόκκο ψιλό, μοναδικό αυτής…
Κάθε γράμμα, ρυθμικό, κυματιστό…
Σε κάθε βράχο εισχώρησε βαθιά …
Με καμάρι, προχώρησε, μπροστά …
Και η γη χόρεψε, κυκλικά, ρυθμικά…
Παρέσυρε, κάθε σκληρή καρδιά…
Χάραξες, πορείες, με ρίζες βαθιές …
Γέμισες, με νότες ξεχωριστές…
Γιατί η δικιά σου, μοναδική γραφή…
Έχει την Ελληνική υπογραφή…
Αρχαιοελληνική, καρδιά χτυπά…
Σε κάθε κομμάτι γης και γωνιά…
Του Ελληνικού ιδεώδες, η Σφραγίδα…
Υπό του αρχαίου πνεύματος, την αιγίδα…
Ειρηνοφόρο μήνυμα…
Στον ομφαλό τη γης από ψηλά κοιτάζω …
Το μεγαλείο των Δελφών θαυμάζω…
Το θρόισμα των φύλων μουσικό…
Την ειρήνη με πέπλο λευκό θωρώ …
Νιώθω την ενέργεια που με κατακλύζει…
Αέρας ξεχωριστός με περιτριγυρίζει…
Φέρνει μαζί του Αρχαία μεγαλεία…
Φως από την Αρχαία μας ιστορία…
Της Κρυσταλίας το τραγούδι αναγνωρίζω..
Την ειρήνη εν’ το βάθη εγώ ξεχωρίζω…
Την ακούω στον ορυμαγδό των νερών …
Ψιθύρισμα είναι στα χείλια των Θεών…
Της Κρυσταλίας τα νερά ακολουθώ …
Την βοή τους και τον δυνατό ορυμαγδό…
Και ακούω χαρωπές μελωδικές φωνές…
Ακούσματα ειρήνης με φως φωτεινές …
Άκου το θρόισμα της δάφνης του Θεού…
Ειρηνοφόρο μήνυμα φέρνει παντού…
Από τον ναό του Απόλλωνα καπνός…
Της ειρήνης μήνυμα της γης το φως…
Και οι αετοί του Δια με δύναμη πετάνε…
Στα φτερά τους την ειρήνη κρατάνε ….
Και αυτή φωτεινή από ψηλά χαμογελάει…
Στα χέρια το φως την γαληνή κρατάει…
Μήνυμα στέλνεται στον κόσμο παντού…
Από το ιερό βουνό του Παρνασσού…
Από το << δελφός >> την μήτρα της γης..
Την ειρήνη να τηρήσουν τα κράτη αυτής..
ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ
Η τηλεόραση παίζει, οι φωνές αντιλαλούν στον χώρο. Οι κουρτίνες τραβηγμένες. Έξω τα δέντρα σιωπηλοί ακροατές. Οι φτερωτοί υμνωδοί μόλις ξεκίνησαν να τραγουδούν το τραγούδι της Ανατολής, που το φως της με αγάπη χαρίζει στην γη. Η νύχτα φεύγει, μια νέα ημέρα ξεκινά. Ο κ. Αθηναγόρας ψάχνει στην ντουλάπα του. Αναρωτιέμαι που είναι το κοστούμι μου το λαδί.
«Αχ! Νάτο το βρήκα».
Το βρήκε, το παίρνει το αγκαλιάζει. Θυμάται όταν το φορούσε τα πρωινά στο Πανεπιστήμιο. Φοράει το παντελόνι του, ψάχνει να βρει το καφέ πουκάμισο με τις πράσινες λεπτομέρειες και το βρίσκει. Το παίρνει το φοράει. Η Σία (οικιακή βοηθός) τον κοιτά και τον ρωτά.
- Τι το θέλετε το κοστούμι κ. Αθηναγόρα;
Δεν την ακούει, η σκέψη του ταξιδεύει.
- Αναρωτιέμαι πως έτυχε να είναι οι ημέρες εγκλεισμού, με έναν κύριο με την νόσο Αλτσχάιμερ, με την τηλεόραση να δείχνει όλο θανάτους, σε στενό κλοιό με τον άγνωστο, γνωστό κ. Αθηναγόρα;».
Ο κ. Αθηναγόρας δεν απαντά αλλά συνομιλεί στο κουστούμι.
- Τι όμορφο που είσαι.
- Με είπες όμορφο; απαντά το κουστούμι.
- Ναι είσαι όμορφο. «Τα πάντα έχουν ομορφιά, όμως δεν την βλέπουν όλοι» (Κομφούκιος).
Σκεφτικός κάθεται στο κρεβάτι και θυμάται.
- Μαζί περνούσαμε τις ώρες στο Πανεπιστήμιο. Να ομορφαίνεις τον εαυτό μου, να του δίνεις πυγμή, να ταξιδεύεις τους φοιτητές, να ακούς τις ομιλίες μου, να ακούς τα μαθήματα. Αχ! Πόσα ξέρεις εσύ αγαπημένο μου. Ακόμα και την ψυχή μου γνωρίζεις. Την ξέρεις απ' έξω. Σαν τις καρκινικές επιγραφές. «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν.
- Πλύνε τις αμαρτίες σου όχι μόνο το πρόσωπο.
«Σος ειμί τίμιε σός», λέει γρήγορα το σοφό κοστούμι , θυμάμαι που μου έλεγες πολλές φορές :Δικός σου είμαι τίμιε δικός σου!!
- Την Ρωμαϊκή φράση την θυμάσαι;
- Ποια; λέει το κουστούμι
- In girum imus nocte et consumimur igni, απαντά ο Αθηναγόρας.
- Αχ! Ναι.
- Να σου πω τι σημαίνει; Μπαίνουμε στην νύχτα και μας καταναλώνει η φωτιά.
Ήξερες τις χαρές μου και το αγαπημένο μας ρητό.
Και συνεχίζει ο Αθηναγόρας
- Μια φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας πεθαίνει απασχολημένος. Πες μου ποιος Αρχαίος Φιλόσοφος το είπε;».
- Μα και βέβαια δεν ξεχνώ, ο Επίκουρος! Λέει το κουστούμι.
- Και το άλλο το αγαπημένο μας;
- Η αληθινή γνώση υπάρχει στο να γνωρίζεις ότι δεν γνωρίζεις τίποτα, του Σωκράτη.
- Ήξερες και τις λύπες μου. Μα μαζί σου οι λύπες μοιραζόντουσαν.
- Εσύ μου έλεγες το περίφημο γνωμικό του Ομήρου στις δύσκολες στιγμές, ιδίως τότε που είχες τρακάρει και ήσουν ένα μήνα στο νοσοκομείο, το είχα μάθει απ’ έξω. «Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ' έτλης» Δηλαδή κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο.
- Ήμουν ευτυχισμένος, με σένα αγαπημένο μου κοστούμι. Πόσο όμορφα νιώθω που σε ξαναφόρεσα, είχαμε καιρό να τα πούμε, δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό, μήπως είχαμε διακοπές για το Πάσχα; Λοιπόν άκου νιώθω τόσο όμορφα που ξαναβρεθήκαμε, που δεν θα σε ξανά αφήσω ποτέ!
- Συμφωνώ κι εγώ, ένιωθα μοναξιά εκεί μέσα στην ντουλάπα. Στριμωγμένο με τα χοντρά παλτά που μύριζαν περίεργα. Πόσο όμορφα νιώθω τώρα, ακούγοντας την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά.
- Και εγώ που νιώθω το σφιχτό αγκάλιασμα σου, αγαπημένο μου κοστούμι!
- Αγαπημένε μου θυμάμαι που μου έλεγες. «Μάθε ν’ ακούς και θα επωφεληθείς ακόμα κι από τους ανθρώπους που μιλάνε άσχημα», απ’ τον αγαπητό μας Πλούταρχο! Και εγώ μάθαινα τα πάντα όλα τα αγαπημένα ρητά.
Ξαφνικά κάτι νιώθει στις τσέπες του που τον ενοχλεί, βάζει το χέρι μέσα και βλέπει ένα σημείωμα, το ανοίγει και το διαβάζει. Σας ευχαριστώ για τα δωρεάν μαθήματα που μου κάνατε, χωρίς εσάς δεν θα πραγματοποιούσα το όνειρό μου να γίνω καθηγητής πανεπιστήμιου σαν και εσάς, δεν θα ξεχάσω το ρητό του Ηράκλειτου που μας λέγατε. «την παιδείαν έτερον ήλιον είναι τοις πεπαιδευμένοις », η παιδεία είναι άλλος ένας ήλιος για τους μορφωμένους. Με σεβασμό και εκτίμηση ο φοιτητής Αδαμάντιος». Το κρατάει στα χέρια του και θυμάται τον Αδαμάντιο, ένας νεαρό με ξανθά μαλλιά και με όμορφα πράσινα μάτια, στο χρώμα της ήρεμης λίμνης.
- Τον θυμάμαι τον Αδαμάντιο, λέει το πράσινο κοστούμι, ήταν τόσο συνεσταλμένος, αλλά και τόσο ευγενικός, τα χέρια του οι κινήσεις του ίδιες με ευγένεια, πάντα με το ίδιο ξεθωριασμένο τζιν και το πεντακάθαρο άσπρο πουκάμισο. Αγαπημένο του γνωμικό ήταν το εξής: «Επιστήμη ποιητική ευδαιμονίας», του Πλάτων. Πόσα περάσαμε μαζί αγαπημένε μου!
Και συνεχίζει το κουστούμι.
- Θυμάμαι όλα τα γνωμικά μας. Α! Περίμενε να θυμηθώ. Έλεγες. «Η ευτυχία δεν είναι κάτι ετοιμοπαράδοτο, επέρχεται με τις πράξεις». Του Δαλάι Λάμα ήταν θυμάμαι. Τι ταιριαστοί που ήμασταν, φίλοι κολλητοί! Α! Για πες μου αγαπημένε μου φίλε τι σημαίνει η φράση: «Φιλία εστί μία ψυχή εν δυσί σώμασιν ενοικουμένη» που θα πει: Η φιλία (η αγάπη) είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δυο σώματα. Για πες μου ποιος Φιλόσοφος την έχει πει;
- Μα είναι δυνατόν να ξεχάσω τον Αριστοτέλη τον αρχαίο μας αγαπημένο Φιλόσοφο. Πως τα θυμάσαι αγαπημένο μου όμορφο κοστουμάκι.
- Μα είναι δυνατόν να μην τα θυμάμαι, αφού τα άκουγα πολλές φορές, όπως και το: «Αρχή σοφίας, η γνώση της άγνοιας» του Κλεόβουλου του Ρόδιου. Και πόσα άλλα που τα έλεγες εσύ και συμπλήρωνα εγώ!
- Το αγαπημένο μας όταν ήμουνα στις κακές μου θυμάσαι συντροφιά μου;
- Περίμενε αγαπημένε μου να σκεφτώ, έχεις πολύ καιρό να με πάρεις αγκαλιά. Α! το θυμήθηκα.
- Πες μου …
- Θυμάμαι που το έλεγες στους μαθητές σου… «Είναι στις πιο σκοτεινές στιγμές μας που πρέπει να εστιάσουμε στο φως», ο αγαπημένος μας Αριστοτέλης.
- Πάμε τώρα αγαπημένο μου κοστουμάκι, με περιμένουν.
Η Σία τον ακούει και του λέει.
- Ποιοι σας περιμένουν;
- Όλοι...
- Δεν μπορείτε να βγείτε.
- Γιατί δεν μπορώ;
- Είμαστε κλεισμένοι μέσα για τον ιό.
- Και ποιος φοβάται τον ιό;
- Είναι νόμος δεν μπορείτε απαγορεύεται.
- Κανείς δεν μπορεί να μου το απαγορεύσει. Μόνο ο Θεός !
- Και ο νόμος κ .Αθηναγόρα.
- Από πότε ο νόμος απαγορεύει την έξοδο;
- Είναι για τα μέτρα προστασίας.
- Σε παρακαλώ άφησε με ήσυχο, άκου μέτρα προστασίας.
- Μα κ. Αθηναγόρα σας παρακαλώ.
- Πρέπει να με ακούτε.
- Είμαστε σε στενό κλοιό για προστατευτικά μέτρα μη μετάδοσης.
- Και ποια είσαι εσύ που θα μου πεις τι να κάνω;
- Μα με έχουν βάλει τα παιδιά σας που είναι εξωτερικό να σας προσέχω
- Δεν θέλω προστασία εγώ να φύγεις σε παρακαλώ από εδώ μέσα.
- Μπορώ μόνος μου να κοιτάζω τον εαυτό μου. Άκου εκεί με προσέχει. Μου στερείς την ελευθερία μου. Δεν φοβάμαι κάτι! Άκου λοιπόν και εσύ το ρητό «Μόνον ευδαίμονα έφη τον ελεύθερον, εκείνον νομίζω τον μήτε ελπίζοντα τι μήτε δεδιότα» του φιλοσόφου Δημώναξ.
- Δεν σας καταλαβαίνω όταν μιλάτε με τα αρχαία φιλοσοφικά σας.
- Που να με καταλάβεις εσύ παιδί μου, μόνο το κοστουμάκι μου με καταλαβαίνει.
- Μα κ. Αθηναγόρα πρέπει να με ακούτε!
- Πήγαινε να δεις τηλεόραση, εγώ δεν βλέπω, διαβάζω για τους φοιτητές μου, είναι εξεταστική περίοδο. Και να ξέρεις αγαπητή μου Σία το εξής: «Η σιωπή την κατάλληλη στιγμή είναι σοφία και καλύτερή από κάθε λόγο» απ’ τον αγαπητό μας Πλούταρχο.
- Μα είμαι εδώ να σας δίνω φάρμακα να σας μαγειρεύω και να σας φροντίζω, από τότε που πέθανε η σύζυγος σας.
- Άφησε με τώρα δεν πέθανε η κα Αθηνά, είναι στο εξοχικό μας, κουνήσου από εδώ .
- Ωχ δύσκολη αρρώστια το Αλτσχάιμερ.
- Τι λες εσύ ποιος έχει Αλτσχάιμερ;
- Εσείς κ. Αθηναγόρα.
- Εγώ να έχω Αλτσχάιμερ, μα δεν βλέπεις που θυμάμαι τα παλιά.
- Ναι βέβαια χαρακτηριστικό της αρρώστιας.
Ο κ. Αθηναγόρας λέει σιγά-σιγά : «Η ανθρώπινη συμπεριφορά ρέει από τρεις κυρίες πηγές: την επιθυμία, το συναίσθημα και την γνώση». απ’ τον αγαπητό μας Πλάτωνα!
Η Σία πάει στην τηλεόραση και κάθεται αναπαυτικά στο δερμάτινο μαύρο καναπέ και ξεχνιέται.
Ο κ. Αθηναγόρας περιμένει να κοιμηθεί. Σκέφτεται και λέει στον εαυτό του και με σένα πάντα τα πήγαινα καλά, όπως και με το αγαπημένο μου κοστούμι!
Μονολογεί «Για έναν άνθρωπο το να κατακτήσει τον εαυτό του είναι η πρώτη και ευγενέστερη από όλες τις νίκες». Απ’ τον Πλάτωνα!
Ο κ. Αθηναγόρας ντύνεται βάζει και το παλτό και από πάνω το κασκόλ το ριγωτό, μα ξέχασε το καθαρό μαντηλάκι του, πάνω στο τσεπάκι του, πάει γρήγορα στο συρτάρι με τα αξεσουάρ το βρίσκει και όμορφα στο καθρέφτη κοιτάζει και καμαρώνει! Πάει στην παπουτσοθήκη παίρνει τα παπουτσάκια τα καφέ και ψάχνει τα κλειδιά. Αναρωτιέται που είναι τότε πάει και βρίσκει την Σία να κοιμάται. Παίρνει τα κλειδιά που έχουν πέσει απ' την τσέπη της και κατευθύνεται προς την πόρτα. «Άκου να δεις, δεν μπορώ να βγω και ποιος θα με σταματήσει. Άκου εκεί είμαστε σε στενό κλοιό για προστατευτικά μέτρα μη μετάδοσης. Σε στενό κλοιό για ένα ιό, μα ποιος φοβάται έναν ιό και να κλειστεί στο σπίτι».
- Θυμάσαι κοστουμάκι μου, που είχα πυρετό, ήπια ντεπόν και πήγα στο Πανεπιστήμιο γιατί είχαμε εξεταστική.
- Και βέβαια θυμάμαι σου είχε πέσει ο πυρετός και με έκανες μούσκεμα!
- Για σκέψου το θυμάσαι;
- Ναι βέβαια το θυμήθηκα, η σκέψη μου ταξιδεύει με ταχύτητά στα παλιά θυμάμαι ακόμα και τα πιο ασήμαντα πράγματα της ζωής μου, αλλά τόσο όμορφα.
- Θυμάμαι και την εκδρομή που γνωρίστηκα με την αγαπημένη μου Αθηνά.
- Αχ δεν το θυμάμαι, με είχες βγάλει για να είσαι πιο άνετος.
- Μα και για να σε πλύνουμε να είσαι καθαρό. Πάμε τώρα, με περιμένουν αγαπημένο μου κοστουμάκι
- Ναι αγαπημένε μου «Σκέφτομαι άρα υπάρχω», του Καρτέσιου..
- Ναι αγαπημένο μου «Σκέφτομαι άρα υπάρχω».
Και η Βάγια την ιστορία της αρχινά …
Και να στην όμορφη την κερασιά, η κουκουβάγια που την ημέρα δεν κοιμάται αλλά μιλά!!
Και όποιος στην κερασιά της Μάκρας βρεθεί η κουκουβάγια – Βάγια την ιστορία λέει από παλιά , μια ιστορία από γενιά σε γενιά έχει σωθεί…
Και να ο μικρούλης ο Εύβοιος, μαζί με τον παππού κάτω απ’ την κερασιά , βρήκαν την όμορφη σκιά…
-Αλήθεια παππού, πες μου την ιστορία που με τον φίλο σου πριν χρόνια μαζί, είχατε δει, ένα τεράστιο οστό από ζώο..
-Ναι αγοράκι μου αφού το είδαμε, ενημερώσαμε τους αρχαιολόγους, όπου εργάστηκαν για καιρό, έφεραν στο φως απολιθώματα θηλαστικών, απολιθώματα ασπόνδυλων , διάφορα πετρώματα και άλλα…
-Τι είναι απολιθώματα παππού ;
-Είναι παιδί μου τα ευρήματα μέσα από την γη!!
-Και γιατί είναι κρυμμένα στην γη;
-Και λέει η κουκουβάγια η σοφή…
-Ένας σεισμός, τα έκρυψε βαθιά!!
-Και η Βάγια την ιστορία της αρχινά …
Καλώς ήρθατε στην κερασιά της γνώσης και της σοφίας!!
-Ακούστε την από την αρχή…
-Στα χρόνια τα πολύ παλιά εδώ ήταν δάσος μεγάλο και τρανό, με δέντρα ψηλά, που έφταναν κοντά στον ουρανό…
Ήταν και καταπράσινα με καρπούς όμορφους γευστικούς …
Τα ζώα που ζούσαν την εποχή εκείνη , ήταν μεγάλα και ψηλά …
-Και η κουκουβάγια η σοφή λέει με φωνή καθαρή…
Για αυτό υπήρχαν τα θηλαστικά που τρεφόντουσαν από αυτά …
Θηλαστικά τεράστια όπου δεν υπάρχουν πια …
-Για λίγο η κουκουβάγια σταματά…
-Και μετά λέει με μάτια αστραφτερά …
Το απολιθωμένο δάσος που βρίσκεται εδώ δυτικά στην ψηλή ράχη , υπήρχε και υπάρχει 20.000.000 χρόνια ….
-Ω!! Έχουμε πάει παππού , είναι το δάσος με τα δέντρα που δεν έχουν φύλλα αλλά ένα χρώμα γκριζωπό …
-Ναι λέει η κουκουβάγια αυτό είναι..
-Άσε τώρα την σοφή την κουκουβάγια την ιστορικό , ταξίδι να μας πάει στον χρόνο τον προϊστορικό!!
-Και η κουκουβάγια με καμάρι αρχινά…
Και τα μάτια της ανοίγει τα τρανά…
-Βασιλιάς του μεγάλου δάσους παλιά, ήταν το τεράστιο λιοντάρι, με τα μάτια τα μεγάλα και με τα δόντια τα μυτερά, που έβγαιναν απ’ το στόμα του σαν μαχαίρια κοφτερά… …
Το όνομα του ήταν Μαχαιρόδης, το λιοντάρι το τρανό είχε φίλους εκλεκτούς όλους τους ψιλούς, όπως: ήταν η καμηλοπάρδαλη η ψιλή, με τον κοντό λαιμό με τα πανύψηλα πόδια, που όταν έβλεπε εχθρούς με τα μάτια της τα μεγάλα, ειδοποιούσε το λιοντάρι τον φίλο της για να πάρει τα μέτρα τον ειδοποιούσε !!
Και όταν ήθελε να πάει γρήγορα, ανέβαινε στην ράχη των αλόγων με τα κοντά πόδια με τα τρία δάχτυλα !!
Αλλά και φίλους εκλεκτούς και μεγάλους βοηθούς είχε τους ρινόκερους με τα δυο κέρατα τα μεγάλα που τους εχθρούς έδιωχναν μακριά και προστάτευαν το λιοντάρι τον βασιλιά!!
Μα και στις πύλες του δάσους, υπήρχαν οι φύλακες οι δεινόσαυροι, με τις στολές τις χρωματιστές, που κανέναν δεν άφηναν να μπει..
Μαζί τους βοηθός και το Χαλικοθήριο το μεγάλο θηρίο σαν και αυτό δεν ήταν άλλο, όταν το έβλεπαν οι εχθροί , πίσω γυρίζαν στην στιγμή!!
Και εδώ η κουκουβάγια σταματά…
Πίνει λίγο νερό και αρχινά ξανά…
-Στα δέντρα τα ψηλά όλα τα πουλιά, είχαν φωλιά και όταν τραγουδούσαν τα ζώα τα άγρια ηρεμούσαν και είχαν στην καρδιά αγάπη και χαρά!!
Στις λίμνες ζούσαν μεγάλα βατραχάκια, που στολές διαφορετικές φορούσαν και το τραγούδι… ευτυχίας… διαλαλούσαν… Σαλιγκάρια με τεράστια μάτια γυαλιστερά, που σε ταξίδευαν μοναδικά σε έναν κόσμο με αρμονία, αγάπη, ηρεμία …
Μεσα στο μεγάλο δάσος η αγάπη πάντα επικρατούσε και η αλληλοβοήθεια νόμος σεβαστός του κάθε ζώου ήταν ιερός!!
-Αυτή ήταν η ιστορία από παλιά, που με καμάρι πάντα θα σας λέω και να έχετε στο μυαλό πάντα το καλό !!
Γιατί όταν η σκέψη είναι καλή ζωγραφίζεται με λουλούδια η ζωή , λέει η κουκουβάγια μας η σοφή!!
Και μια υπόκλιση κάνει με καμάρι και τους ακροατές της χαιρετάει!!
. . .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου