Έζησα ως φοιτητής (και όχι μόνο) στη Θεσσαλονίκη του '70.
Περιττό να αναφέρω τη μαγεία της περιόδου εκείνης
αλλά και τις ιστορικές αλλαγές τις οποίες βιώσαμε
στο πετσί μας και δεν θα τις ξεχάσουμε...
Σαράντα χρόνια μετά το μήνυμα του ποιήματος
είναι πιο επίκαιρο από ποτέ...δυστυχώς.
Οι Φοιτητές
..................
Μουντάδα και πρωινή ομίχλη
εξαφάνιζαν τις φιγούρες στα λίγα μέτρα
θέλοντας να τονίσει
την ασημαντότητα τους.
Δεν ήταν όμως ασήμαντοι
οι κάτοικοι αυτής της πόλης του βορρά.
Υπήρχαν άνθρωποι του πνεύματος
με μεγάλες προσδοκίες
Κινούνταν σε μικρές πανσιόν
βάση για όλα,
φθηνό ύπνο,φθηνό φαγητό
κακής ποιότητας κρασί
και κάποια ζέστα.
Ψιλά για τσιγάρα,κάνα βερμούτ,
και η βόλτα με τις συμφοιτήτριες τα βράδια
κατέληγε πάλι στη βάση.
Ευώδιαζε ο βραδυνός αγέρας
από το άρωμα του έρωτα.
Όνειρα για σταδιοδρομίες
αλλά μια βόλτα στα καπηλιά
έφθανε για να δείς τους παλιούς
να καίνε τα συκώτια τους
και να φιλοσοφούν βαριεστημένα.
...........................................................
Γιώργος Βουτσάς : Από την ποιητική συλλογή " Με την πένα και τον χρωστήρα "
Παστέλ σε χαρτί ( 24 Χ 33 εκ. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου