Μια αυτοβιογραφική καταγραφή.
(Βρίσκει τη θέση της μετά από μια εικοσαετία...πάλι καλά.)
Βαρκελώνη '97
.......................
Αργά...
ουίσκι και καπνός.
Ευδαιμονία και θολούρα.
Μουσική από το blow up,
με Herbie Hancock,
με πάει πίσω στη Βαρκελώνη...
Φώτα της βαθιάς νύχτας,
αυτά που μωβίζουν όχι τα δυνατά,
μόλις βλέπεις μπροστά σου.
Αρκετό οινόπνευμα,
σκοντάφτω, πέφτω, σηκώνομαι όμως.
Πάλι καλά, ποιος με ξέρει...
Γέφυρα,
μαγνήτης τα νυχτερινά club!
Τα μπαράκια στη σειρά,
οι μουσικές σειρήνες καλούν
για συνέχεια της βραδιάς.
Σε ένα,
χωρίς επιλογή.
Χαμός, χορός, χαρά !
Άγνωστοι μεταξύ τους οι περισσότεροι,
τους ενώνει η επιθυμία,
κρυφή ή φανερή
δεν έχει σημασία.
Barwoman
φιλική φιγούρα.
Tα ποτήρια το ένα μετά το άλλο.
Σε λίγο ο κόσμος είναι ένα!
Mόνος...
Τι άλλο να κάνεις;
O χορός με την κουβανέζα...
Μοντέλο; Πουτάνα;
Ποιος ξέρει;
Ξεφάντωμα!
Πάλι στο μπαρ...
Το κορίτσι χαμογελά με συγκαταβατικότητα.
Ξανά ποτήρι.
Τα πάντα γυρίζουν.
T έ ζ α !
Κάποια στιγμή πρέπει να φύγω.
Στο πίσω κάθισμα του οποιουδήποτε ταξί,
διεύθυνση,
μακρυά σαράντα χιλιόμετρα!
Κοιμόμουν σ' όλη τη διαδρομή.
Μπορούσε να με καθαρίσει
και να με πετάξει
σε κάνα χαντάκι,
μα ο ευγενικός ισπανός
με πήγε στο ξενοδοχείο,
με σκούντηξε απαλά...
"here we are sir,
we've arrived!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου