Γιώργος Βουτσάς (1953- ): Το μεγάλο μπάχαλο

Το μεγάλο μπάχαλο
.................................

Πατούσε σε λάσπες

σε χαλασμένα αυλάκια σπαρμένα,

τι καρποί θα βγουν απ' αυτά;

Όπου έφτανε το μάτι του τα ίδια.

Απελπίστηκε, δε μπορούσε να φανταστεί

ότι κάτι καλό θα έβγαινε τελικά 

απ'αυτό το ρημαγμένο τόπο.

Οι εργάτες δήλωναν παρουσία

και έκαναν πως δούλευαν,

κανείς τους δεν αγαπούσε

πραγματικά αυτή τη γη,

καμιά συμπόνια.

Είχαν φτάσει στο σημείο να μην τους ενδιαφέρει 

αν αύριο θα είχαν να φάνε,

τέλεια εγκατάλειψη.

Τόσα χρόνια με θάνατο, με πόνο,

με τρέλα έβλεπαν το τραίνο 

να έρχεται καταπάνω τους

και δεν έκαναν ένα βήμα στο πλάι.

Να ήταν οι μόνοι; 

Μήπως ήρθε πλέον ο καιρός για το μεγάλο μπάχαλο;

Το μεγαλύτερο όλων;