Το φθινόπωρο του 1985 επέστρεψα στη Χαλκίδα, έχοντας φύγει το φθινόπωρο του 1971.
Άρχισα να δουλεύω στο ΙΚΑ και όπως ήταν επόμενο άρχισαν να καταφθάνουν τόσοι και τόσοι και ανάμεσά τους τα "αηδόνια"! Εννοώ τους χορωδούς που μαζί με τον πατέρα μου, Μάρκο, συμμετείχαν στα διάφορα χορωδιακά σχήματα της Χαλκίδας (Κωτσόπουλου, Χάνου...). Ήρθε ο Γιάννης Μανιός, ο Λώλος Δαϊναβάς, ο Δ. Ελευθερίου, ο Β. Λειβαδίτης, οι Αθηναίοι και βέβαια ο Δημήτρης Δεμερτζής που εκτιμούσε τον πατέρα μου ιδιαίτερα..
Με τον καιρό άλλαξαν ιδιότητα και από ασθενείς μετατράπηκαν σε "Μάγους εξ Ανατολών"
δωρίζοντάς μου κασέτες από ηχογραφήσεις των χορωδιακών σχημάτων. Δεν βλέπω να κυκλοφορεί κάτι, σε όλο το διαδίκτυο και, συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, έτσι αποφάσισα να αναρτήσω αυτό το υλικό. Θα είναι κρίμα "να μου μείνουν στα χέρια".
Αγαπητοί συμπολίτες, αυτές οι κασέτες αφιερώνονται σε όλους αυτούς του, ανιδιοτελείς, Χαλκιδαίους, που αφιέρωσαν τον χρόνο τους και με μεράκι τίμησαν το όνομα της πόλης μας
τόσο στα διάφορα μέρη της πατρίδας μας αλλά και στο εξωτερικό.
Εγώ, πλέον, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα της Χαλκίδας τεκταινόμενα και εύχομαι τα καλλίτερα γι' αυτή την πανέμορφη γωνιά της γης που έγινε καταφύγιο, κατά την Μικρασιατική τραγωδία, στον εξάχρονο πεντάρφανο πατέρα μου, Μάρκο και την προστάτιδά του γιαγιά, Ευγενία Ανδρεαδάκη, εκεί, σε μια παράγκα προσφυγική στα "Τούρκικα Μνήματα" στον Αγιάννη. Αθάνατοι, όλοι!
Άρχισα να δουλεύω στο ΙΚΑ και όπως ήταν επόμενο άρχισαν να καταφθάνουν τόσοι και τόσοι και ανάμεσά τους τα "αηδόνια"! Εννοώ τους χορωδούς που μαζί με τον πατέρα μου, Μάρκο, συμμετείχαν στα διάφορα χορωδιακά σχήματα της Χαλκίδας (Κωτσόπουλου, Χάνου...). Ήρθε ο Γιάννης Μανιός, ο Λώλος Δαϊναβάς, ο Δ. Ελευθερίου, ο Β. Λειβαδίτης, οι Αθηναίοι και βέβαια ο Δημήτρης Δεμερτζής που εκτιμούσε τον πατέρα μου ιδιαίτερα..
Με τον καιρό άλλαξαν ιδιότητα και από ασθενείς μετατράπηκαν σε "Μάγους εξ Ανατολών"
δωρίζοντάς μου κασέτες από ηχογραφήσεις των χορωδιακών σχημάτων. Δεν βλέπω να κυκλοφορεί κάτι, σε όλο το διαδίκτυο και, συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, έτσι αποφάσισα να αναρτήσω αυτό το υλικό. Θα είναι κρίμα "να μου μείνουν στα χέρια".
Αγαπητοί συμπολίτες, αυτές οι κασέτες αφιερώνονται σε όλους αυτούς του, ανιδιοτελείς, Χαλκιδαίους, που αφιέρωσαν τον χρόνο τους και με μεράκι τίμησαν το όνομα της πόλης μας
τόσο στα διάφορα μέρη της πατρίδας μας αλλά και στο εξωτερικό.
Εγώ, πλέον, από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα της Χαλκίδας τεκταινόμενα και εύχομαι τα καλλίτερα γι' αυτή την πανέμορφη γωνιά της γης που έγινε καταφύγιο, κατά την Μικρασιατική τραγωδία, στον εξάχρονο πεντάρφανο πατέρα μου, Μάρκο και την προστάτιδά του γιαγιά, Ευγενία Ανδρεαδάκη, εκεί, σε μια παράγκα προσφυγική στα "Τούρκικα Μνήματα" στον Αγιάννη. Αθάνατοι, όλοι!
Πατάτε τους συνδέσμους.
